Koeien, wolken en Caldeira"s

Vila do Porto, de belangrijkste plaats op Santa Maria, bestaat uit een langgerekte straat met winkels, een postkantoor, kerken en woonhuizen. De kerken zijn wit en omlijst met donkergrijze lavasteen. Er zijn drie supermarkten en een klein mercado, waar verse groenten, vlees en vis worden verkocht. De Marina is levendig, met zo’n 12 bezoekende boten, wat vissers, en een jachtclub, en op zondag zeilles voor de jongsten in optimisten: een badkuip met een zeiltje.

Rob weet een wandelingetje naar een strandje. Samen met Edze en Margriet klimmen we eerst de steile heuvel naast de jachthaven op en volgen dan een pad dat over de heuvels langs de kust meandert. We hebben een schitterend uitzicht over de strakblauwe zee. Het pad stijgt en daalt en leidt ons tussen hoge rotsformaties, grote cactussen en felgekleurde bloemen door en over sappige weitjes waar beige koeien zich tegoed doen aan mals groen. Na drie uur (!) komen we aan bij de praia Formosa, waar we ons dorstig en hongerig op bier, frieten en tosti’s storten bij de snackbar van de camping. De schoonvader van de uitbater is gelukkig taxichauffeur. We klauteren met z’n vijven in de taxi, Margriet op schoot bij Edze, en de taxichauffeur rijdt ons via een omweg, om de politie met de volle taxi te vermijden , voor een habbekrats terug naar de haven.

Ons verblijf op Santa Maria is kort, omdat de wind gunstig staat voor het volgende eiland: Sao Miguel. Een zonnig tochtje met een prima half windje brengt ons in tien uur naar de marina van Ponta Delgada: een moderne jachthaven met uitzicht op lelijke flats. Het stadje maakt eerst niet zo’n dynamische indruk. Er zijn weinig toeristen en nogal wat winkels en restaurants hebben de deuren gesloten. Enkele dagen later, als het weer wat beter wordt en het toeristenseizoen begint, blijkt het een prettige en geanimeerde stad te zijn. Met heel veel kerken, kleine eethuisjes en ouderwetse winkels. De jachtclub Baia de Anjos is een levendig onderdeel van de stad. Wel hangt er steeds een groot grijs wolkendek boven het eiland.

We huren bij een vriendelijke grijze meneer een aftands autootje met 140.000 km op de teller en afgesleten voorbanden (zien we de tweede dag) en bekijken de caldeiras: in de kraters van het eiland is nog vulkanische activiteit. Op veel plekken borrelt heet water dat grote stoomwolken uitstoot , die hevig naar zwavel ruiken. Bij het Lagoa das Furnas laten de Azoranen grote pannen gevuld met aardappels, groenten en worst in betonnen pijpen zakken die verwarmd worden door de heetwaterbronnen. Het geheel wordt afgedekt met aarde en een uurtje later is de heerlijk geurende cozido gereed. In het kleine stadje stuiten we nog op een processie ter ere van de Spirito Sancto, die wekenlang veel aandacht krijgt in de Azoren.

Het landschap is lieflijker en minder steil dan op Madeira: hééél veel zwartbonte melkkoeien, die op met lavasteen ommuurde weides grazen. De kleine weggetjes die omhoog en omlaag kronkelen door het landschap zijn kilometers lang omzoomd met witte en blauwe hortensia’s. Veel groene bossen met naaldbomen, enorme boomvarens en diverse loofbomen van verschillende continenten, zoals Afrika en Nieuw Zeeland. In de heuvels veel laaghangende bewolking die het uitzicht op de vele meren vaak belemmert. Gelukkig trekken de wolken op bij de met een brug gescheiden meren van Sete Cidades: het ene meer is blauw en het andere groen. De meren zijn gevuld met de tranen van respectievelijk een prinses en een herdersjongen die niet met elkaar mochten trouwen. Aan alle kanten van het eiland een prachtig uitzicht op de baaien en rotskusten.

We doen weer wat klusjes aan de boot, een nieuwe stopcontact aanleggen, de boiler repareren die weer lekte, en wachten op een gunstige wind naar Terceira.
Men zegt dat op 15 juni de zomer begint op de Azoren. Op 14 juni verdwijnen de wolken en komt de zon door in Ponta Delgada. Het leven ziet er een stuk vrolijker uit.