Donkere dagen voor kerstmis

Rutger heeft al een paar keer meegewandeld met een groep wandelaars op de woensdagen. Na Sinterklaas hebben we niet zo’n zin om mee te gaan, hoewel het een mooie wandeling is. Met de trein richting Alvor en dan terug lopen via de spoorbrug en het strand. De dag na de wandeling chat ik met een ex-Lagos-overwinteraar die inmiddels weer in Nederland woont. Ze vraagt: ‘Hoe is het met jullie na gisteren?’ ‘Na gisteren?’ De tam-tam heeft haar via Spanje bereikt. Wij weten nog van niks. Tijdens de wandeling blijkt er een ongeluk gebeurd te zijn waarbij een groep wandelaars door een trein verrast is. Eén vrouw is hierbij omgekomen, een andere gewond geraakt. Geen mensen uit de haven. Ook een hond van een zeiler is omgekomen. We zijn in geschokt. De wandeling is al zo vaak gemaakt. Hoe is het mogelijk? Wat een drama!
In het marinadorp draait het 'meningenciruit' over het ongeluk overuren. Iedereen vindt er wel wat van. Is er iemand verantwoordelijk? Had het voorkomen kunnen worden? We raken een beetje over de schrik heen, maar zijn toch wat voorzichtiger, ook met fietsen, want een ongeluk .....

We proberen maar weer in kerststemming te komen en dat lukt aardig met de versierde haven en de kerstliedjes in de supermarkt. De hele varkentjes, lammetjes en geitjes liggen al klaar voor het kerstdiner.

We gaan naar een kerstconcert van de plaatselijke harmonie in de Igreja de São Sebastião. De overwegend jonge muzikanten spelen de sterren van de hemel in Spaanse en Nederlandse (!) spektakelstukken. Een meisje van een paar turven hoog slaat met grote concentratie en precies in de maat de bekkens hoog boven haar hoofd tegen elkaar. Ze valt nog net niet om. Tijdens het concert kom je dan weer andere zeilers tegen, dus ga je nog een wijntje drinken op een boot met een gemengd Duits-Engels gezelschap met als voertaal Duitels of Engts.

We eten gezellig op de J&B met een paar ander Nederlandse zeilers. Tomatensoep met balletjes, aardappels, snijbonen, lof met kaassaus en draadjesvlees. En een supertoetje van hangop en vers rood fruit. Koffie met een scheutje J&B….

We zoeken een restaurant voor 1e kerstdag en vinden een Engels-Portugees goed bekend staand eethuis: Dos Artistas. J&B gaan jammer genoeg niet meer: ‘J. gaat altijd met honger naar huis en het is altijd duurder dan is afgesproken en soms zeggen ze dat het 4 gangen zijn en dan is het druk en krijg je maar 3 gangen. Nee, we doen het niet meer ‘.


De boten strijden om de prijs voor de mooiste kerstversiering. Grote lichtslangen vormen gigantische kerstbomen en de gekleurde lampjes knipperen in verschillende schakeringen rood, groen en blauw.

Terry heeft zijn boot klassiek versierd met wat kerstlampjes, lakens en uit multiplex gefiguurzaagde Jozef en Maria, drie koningen een de os en de ezel. Het kindeke Jezus ligt met een aureooltje boven zijn hoofd in doeken gewikkeld in een mandje op dek. Terry moet echter wel met kerstversiering en al uitvaren, want hij is de organisator van de funsailing op zondag. Maandag vraag ik hem of hij Jezus niet is verloren onderweg tijdens de wedstrijd. Terry: ‘I asked Jesus if he wanted to wear a life jacket, but he said: ‘I don’t need it, I can walk on the water.’’

Wij wandelen met z’n tweeën op zondag in de mist over de rotsen vanuit de Marina via de Piedade naar Porto de Mos. We horen de golven onder ons op de rotsen denderen, maar zien de zee niet. We eten een overheerlijke Arroz de Tamboril (tomatenrijst met zeeduivel) met een karafje Vinho Verde bij Antonio op het strand. Als het eten opgediend wordt, trekt de mist op en zien we tientallen surfers als mieren op het water drijven.

Na drie uur wandelen is het heerlijk om op Zeezot uit te buiken en de benen rust te geven.

Feesten in Lagos

Het sociale leven in de haven begint weer behoorlijk op gang te komen: de borrels en etentjes met familie en met vrienden: gesprekken over alles wat het (zeilers)leven te bieden heeft aan ups en downs.
Ik vier toch nog maar een keer mijn 60ste verjaardag met de Nederlandse zeilvrienden en (schoon)zus Elsbeth in de Marina Bar met pinten bier en bellen witte wijn, kipvleugeltjes, inktvisringen en frietjes. ‘Ik heb een heel zwaar leven’, om met Brigitte Kaandorp te spreken.

Op 5 december maken we bisschopswijn en kwelen luidkeels mee met de Nachtegaaltjes: ‘Zie ginds komt de stoomboot…’ De Sint heeft ook nog wat pakjes en gedichten afgeleverd in Lagos. Pepernoten, speculaas en Sint-chocola en de avond kan niet meer stuk.

We worden uitgenodigd voor een etentje bij ‘landrotten’. De Engelse gastvrouw heeft heerlijke gerechten gemaakt, met als toetjes en verrukkelijk ‘grand dessert’ van Pavlova, kokosrol en ‘bread-and-butter-pudding’. De voertaal is een mengsel van Nederlands, Duits en Engels. Het is leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten met hun eigen verhalen. De Nederlanders staan nog gezellig bij het buitenzwembad te kouten, zij die al langer in Portugal verblijven, scharen zich kouwelijk om de uitbundig brandende open haard. De taxichauffeur brengt ons met een noodgang, oeps die wijn en die toetjes, weer terug naar Lagos.

Intussen proberen wij zoveel mogelijk Portugese recepten uit, die we gedeeltelijk afkijken van de restaurants of uit Portugese kookboeken halen. We storten ons eerst op de inktvis.
Op de vismarkt liggen alle soorten uitgestald. Chocos zijn zeekatten of sepia’s, die in lengte variëren in van 6 tot wel 40 cm. Je hebt ze ook in mini-uitvoering, de babysepia’s, de zogenaamde chipirones die vaak zo in olijfolie gebakken opgediend worden, compleet met baleinen, ‘tanden’, oogjes en al.
Dan zijn er nog de lulas, pijlinktvis of calamaris, van heel klein tot heel groot. Daar beginnen we maar mee. We maken Lulas Recheadas, gevulde calamaris met een tomatensaus. ’t Is even werk, maar ze zijn heerlijk! Dat smaakt naar meer!

Het gewone leven aan boord

We pakken het ritme van het winterleven in een jachthaven weer op. Water tanken, boodschappen doen, was doen, borrelen. Kleine reparaties aan de boot. We sleutelen de boiler uit elkaar. Het warmte-element is volkomen verkalkt en er zit een vieze roestbruine drab om het element en in de boiler. Getver, dat ziet er niet fris uit. Voorlopig maar water uit flessen gebruiken! Een paar dagen later zet Ralph het weer blinkende element terug.

Op zondagochtend wordt het koffiedrinken aan boord van de Fly Away weer in ere hersteld. Iedereen neemt zijn eigen koffie, kopjes, lepeltjes, suiker en melk mee en wat lekkers voor bij de koffie. Going Dutch: hoe Hollands kan het leven in Portugal zijn. Er worden tips uitgewisseld, sterke verhalen verteld en plannen gemaakt.

Wij wandelen ’s middags nog even niet mee: Rutger heeft zijn knie verdraaid en mijn energie houdt nog niet altijd over. Een gewone, luie zondag: beetje lezen, beetje computeren, beetje schrijven. Rutger heeft zijn 1500 e-boeken nu keurig alfabetisch geordend in één mapje in plaats van in 15 chaotische mapjes her en der op de computer.

Maandagavond: we blazen het kerstkoor weer leven in al zijn er niet zoveel muzikanten als vorig jaar. Maar wel veel enthousiaste zangers!Dinsdagochtend is er computerclub in de South Bar, woensdag kan er gewandeld worden met de Lagos Strollers, donderdagochtend trekken de dames baantjes in het plaatselijke zwembad, zaterdagochtend is het marktdag en kopen we sappige sinaasappels voor een habbekrats. Een avontuurlijk leven...

Dan is er nog het culturele leven in Lagos, dat dit jaar niet erg veel voorstelt. We gaan naar een concert van een strijktrio in het Centro Cultural. De dames op altviool en cello zijn enthousiast en doen hun best maar de violist met zwarte bandana is bepaaldelijk geen uitblinker: een paar keer extra oefenen zou geen kwaad hebben gekund.

De zon schijnt uitbundig, maar de luchttemperatuur wordt wat lager: zo’n 16 graden. Er staat een aantal dagen een frisse wind uit het noorden. De Portugezen hebben zich gehuld in winterjassen, sjaals, mutsen handschoenen en laarzen. Een aantal toeristen volhardt in korte broek en slippers.