Vanuit de boot zingt Bing Crosby ‘I am dreaming of a White Christmas’. Nou, die witte kerst is nog ver weg. De lucht is strakblauw, geen wolkje te zien. Ik zit buiten in de zon, het is 22 graden, te bakken in mijn topje en korte broek. Ilona komt over de steiger aangelopen. ‘We hebben besloten dat het kerstvakantie is. Even geen klussen meer aan de boot, niet ’s morgens een hardlooprondje, maar gezellig aan het eind van de middag een biertje drinken in de Marina Bar. Doen jullie ook mee? Het gaat vandaag in want wij werken anders ook nooit op vrijdag!’. ‘t Is vandaag donderdag,’zeg ik, ‘maar toch een goed idee!’
Afgelopen zaterdag zijn we naar een Fado-optreden geweest. Twee heren op leeftijd die met bloedserieuze gezichten virtuoos op de gitaren spelen, een forse besnorde bassist die zijn bas bespeelt alsof hij danst met een mooie vrouw. Hij kijkt daarbij smachtend naar de zangeres in haar lange blauwe jurk, omslagdoek en lang blond haar dat als een waterval op haar rug hangt. Verschillende fadostijlen uit het hele land, fado’s waarbij door het publiek uitbundig wordt meegezongen en hartstochtelijke fado’s. De zanger met een prachtige diepe stem, duetten.
Gisteren hebben we onze Christmas stroll- met-lunch gehad. Eerst 8 km puffend van de warmte met 48 havengenoten langs de zee en het binnenland in gewandeld en en bij restaurant Casa Chico Zé buiten aan lange tafels onder de zonneschermen (!) dourades gegeten en wijn gedronken. Nog 3 km terug naar de haven en uitbuiken in de zon.
’s Avonds om 19.00 uur de ‘generale repetitie’ in het donker voor het zingen van de Christmas Carols met na afloop een glaasje Glühwein. Gelukkig valt niemand van de steiger, hoewel één van de Engelse dames behoorlijk in de lorum is na nog een bezoekje (na de wandeling) aan de South Bar. Ze zingt in elk geval voluit!
Als ik kerstinkopen doe in de supermarkt, komt me bij de ingang al de sterkte vislucht tegemoet van stapels bacalhau (gedroogde kabeljauw: het nationale volksvoedsel, ook met kerst) die onverpakt uitgestald liggen. Bij de slager allerlei opgerolde en gevulde vleessoorten en een paar cabrita’s: kleine integrale, ontvelde mini-geitjes met de kop er nog aan, inclusief oogjes. De slager zegt dat morgen de hele lammetjes ook nog komen Ze zijn jammer genoeg net te groot om in zijn geheel in mijn oven te passen. We gaan met kerst ‘gewoon’ uit dineren bij een Nederlands restaurant in Lagos en zijn overdag nog uitgenodigd bij een strand barbecue van de Engelsen.
Maar eersteen stukje Bolo do Rei (kerstbroodtulband) eten en daarna een wandelingetjes langs het strand.
donderdag 22 december 2011
zaterdag 10 december 2011
Herfst in Lagos
We zitten in korte broek op het terras van een strandbar aan het blauwe ronde zwembad. Daarachter een paar mensen die liggen te bakken in ligstoelen, een paar hoog in lucht stekende palmen, het goudgele strand en de azuurblauwe zee. De lucht is stralend blauw,het water fonkelt in de zon, de Jan van Genten doen het water wit opspatten als ze zich met doodsverachting van grote hoogte in de zee storten om een vis te vangen. We wanen ons in de Carieb.
Toen we net op een onverharde weg een heuvel opfietsten, zagen we een ruïne van een boerderijtje te koop. Het ligt prachtig met uitzicht op zee, op de lagune bij Alvor en op Portimao. Het is totaal verwaarloosd en gedeeltelijk ingestort. Er zitten geen deuren meer in. Binnen een grote rotzooi, oude kasten, een bed, stoelen, alles staat er nog. Om de ramen heen buiten is de blauwe verf nog zichtbaar. Prachtige plek, maar niet meer op te knappen. Het is wel te koop! Vlakbij het golfterrein. Romantische gedachten komen in ons op.
We fietsen terug naar de boot om ons op de Sinterklaasgedichten te storten, heerlijk in de kuip met de laptop op schoot. Aan het eind van de middag drinken we op het terras van de Southbar aan de haven een biertje. Als om kwart over de vijf de zon achter de huizen aan de ander kant van de rivier oranjerood onder gaat, wordt het frisser en verkassen we naar binnen. ’s Avonds eten we met z’n allen in de Adega de Marina.
Op 5 december vieren we met Harm en Ilona oer-Hollands pakjesavond met warme chocolademelk, bockbier, gedichten, cadeautjes en pepernoten.
Verder klussen we wat aan de boot en houden we de conditie op peil door te wandelen met havengenoten en te fietsen. Op een zonnige, winderige dag doen we de was en laten die wapperend drogen aan lijnen op de boot. Ook wordt het tijd om de boot te versieren voor de kerstdagen. De Chinese winkels liggen vol met ballen, slingers, kunstkerstbomen en veelkleurige kerstlichtjes. December wordt een drukke maand met een paar kerstdiners, kerstwandeltocht, Fado-uitvoering, kerstduik (!) in zee en het (voorbereiden van het) zingen van de Christmas Carols op de steiger.
De Marina met zijn bewoners is een soort drijvend dorp met in- en uitvliegende (letterlijk) mensen. Er gebeurt van alles en over alles en iedereen wordt gesproken. ‘ Heb je al gehoord dat…’ Vrolijke momenten als (klein)kinderen op bezoek komen of als we in wisselende clubjes met elkaar borrelen, eten en kletsen. Dramatische momenten als de vader van een medezeiler vermist wordt en een paar dagen later verdronken blijkt te zijn in de haven. Ouders aan de ander kant van Europa die overlijden, zeilers die ziek worden en hun plannen drastisch moeten aanpassen. Het gewone leven gaat ook hier door.
Toen we net op een onverharde weg een heuvel opfietsten, zagen we een ruïne van een boerderijtje te koop. Het ligt prachtig met uitzicht op zee, op de lagune bij Alvor en op Portimao. Het is totaal verwaarloosd en gedeeltelijk ingestort. Er zitten geen deuren meer in. Binnen een grote rotzooi, oude kasten, een bed, stoelen, alles staat er nog. Om de ramen heen buiten is de blauwe verf nog zichtbaar. Prachtige plek, maar niet meer op te knappen. Het is wel te koop! Vlakbij het golfterrein. Romantische gedachten komen in ons op.
We fietsen terug naar de boot om ons op de Sinterklaasgedichten te storten, heerlijk in de kuip met de laptop op schoot. Aan het eind van de middag drinken we op het terras van de Southbar aan de haven een biertje. Als om kwart over de vijf de zon achter de huizen aan de ander kant van de rivier oranjerood onder gaat, wordt het frisser en verkassen we naar binnen. ’s Avonds eten we met z’n allen in de Adega de Marina.
Op 5 december vieren we met Harm en Ilona oer-Hollands pakjesavond met warme chocolademelk, bockbier, gedichten, cadeautjes en pepernoten.
Verder klussen we wat aan de boot en houden we de conditie op peil door te wandelen met havengenoten en te fietsen. Op een zonnige, winderige dag doen we de was en laten die wapperend drogen aan lijnen op de boot. Ook wordt het tijd om de boot te versieren voor de kerstdagen. De Chinese winkels liggen vol met ballen, slingers, kunstkerstbomen en veelkleurige kerstlichtjes. December wordt een drukke maand met een paar kerstdiners, kerstwandeltocht, Fado-uitvoering, kerstduik (!) in zee en het (voorbereiden van het) zingen van de Christmas Carols op de steiger.
De Marina met zijn bewoners is een soort drijvend dorp met in- en uitvliegende (letterlijk) mensen. Er gebeurt van alles en over alles en iedereen wordt gesproken. ‘ Heb je al gehoord dat…’ Vrolijke momenten als (klein)kinderen op bezoek komen of als we in wisselende clubjes met elkaar borrelen, eten en kletsen. Dramatische momenten als de vader van een medezeiler vermist wordt en een paar dagen later verdronken blijkt te zijn in de haven. Ouders aan de ander kant van Europa die overlijden, zeilers die ziek worden en hun plannen drastisch moeten aanpassen. Het gewone leven gaat ook hier door.
woensdag 16 november 2011
Van zomer naar herfst
Lagos verkennen zit er nog steeds even niet in. Ik wordt geveld door een griepje, het weer blijft wisselend met veel wind en heel veel regen. Wel krijgen we bezoek uit Nederland en vieren we gezellig mijn verjaardag.
Dan vragen dierbare medezeilers , die hun auto graag in Nederland willen hebben, maar zelf wegens omstandigheden niet in staat zijn om te rijden, ons of wij dit voor onze rekening willen nemen.
We pakken ons koffertje, stouwen de auto vol met allerhande belangrijke zaken en vertrekken in de stromende regen richting Lissabon. De kleur van het water in de haven is veranderd van azuurblauw in melkchocoladebruin. Door de zware regenval van de afgelopen dagen is de okerkleurige aarde met de rivier stroomafwaarts gedreven. De wolken hangen laag boven de heuvels en ontnemen ons het zicht op de zee. Na drie uur rijden, als het net droog is, begeeft de lift van het bestuurdersraam het en blijft het raam wijd open staan na een stop bij een tolpoort. Toch wel wat fris, dus we hijsen het raam omhoog en zetten het klem met een dubbelgevouwen parkeerkaarthoesje.
In Portugal rijden we door een landschap van groenblijvende bomen die er door de regen fris uitzien. Het is allemaal wat minder stoffig en hier en daar groeit gras tussen de gele uitgedroogde velden door. De bomen hangen vol sinaasappels. Ter hoogte van Lissabon slaan we af naar het oosten en rijden de imposante Sierra de Estrela door: fraaie met dennenbossen gestoffeerde heuvels met kleine verspreide dorpjes. In Spanje de weidse hoogvlakten: brede gele vlaktes, lage heuvels, uitgestrektheid. We laten Salamanca liggen en rijden door naar Valladolid, waar we een hotel in het centrum vinden, pal naast het Plaza Mayor. Het is een modern aandoend groot vierkant plein met marmeren plaveisel, waarvan de roodgeverfde huizen en het statige stadhuis ‘s avonds feeëriek verlicht zijn. Op straat is het een drukte van belang. Nog steeds straattheater, winkelende mensen en veel kinderen die slaperig in hun kinderwagens rond worden gereden.
Al snel belanden we in het straatje waar ‘de’ tapasrestaurants liggen en we eten heerlijk in los Zagalos, die terecht veel prijzen in de wacht heeft gesleept. Op de kaart staan onder andere ‘Bocadillo Obama nel Casa Blanca’ en een ‘breadbag’ (2e prijs dit jaar!): een zwart minihoesje met rits waarin net een piepklein gevuld broodje past.
De volgende dag rijden we door Noord Spanje. Hier en daar zien we al wat herfstkleuren tussen het groen. Prachtige rode perzikboompjes en gele populieren. De bochtige weg door de uitlopers van de Pyreneen en de Picos is spectaculair: steile passen, hoge kale rotsen, auto’s en treinen die zich door de nauwe kloven persen. Inmiddels laat de zon zich nu en dan zien tussen de wolken door.
In Frankrijk wordt het landschap wat vlakker in het duingebied van Les Landes. Verder naar het noorden beboste hellingen die uitbundige herfstkleuren vertonen in alle schakeringen tussen rood en bruin en beschenen worden door een krachtige najaarszon.
We overnachten in hotel Colbert in het centrum van de universiteitsstad Tours. Pluche vloerbedekking, krakende trappen, mooie vergane glorie. Na een Belgisch biertje in een Ierse kroeg met veel studenten met baarden, eten we klassiek Frans in een modern jasje. We slenteren nog wat door het centrum en staan plotseling voor de monumentale gotische kathedraal met zijn twee hoge torens. De bouw ervan heeft drie eeuwen geduurd. Jeanne d ‘Arc heeft trouwens in dit stadje haar harnas gekocht voordat ze optrok naar Orléans.
De herfstkleuren gaan in Noord Frankrijk langzaam over in grijstinten van bomen die hun bladeren al hebben verloren en als we na 2500 km Nederland binnenrijden is het echt najaar: koud, mistig en kaal. In drie dagen van zomer naar herfst.
Dan vragen dierbare medezeilers , die hun auto graag in Nederland willen hebben, maar zelf wegens omstandigheden niet in staat zijn om te rijden, ons of wij dit voor onze rekening willen nemen.
We pakken ons koffertje, stouwen de auto vol met allerhande belangrijke zaken en vertrekken in de stromende regen richting Lissabon. De kleur van het water in de haven is veranderd van azuurblauw in melkchocoladebruin. Door de zware regenval van de afgelopen dagen is de okerkleurige aarde met de rivier stroomafwaarts gedreven. De wolken hangen laag boven de heuvels en ontnemen ons het zicht op de zee. Na drie uur rijden, als het net droog is, begeeft de lift van het bestuurdersraam het en blijft het raam wijd open staan na een stop bij een tolpoort. Toch wel wat fris, dus we hijsen het raam omhoog en zetten het klem met een dubbelgevouwen parkeerkaarthoesje.
In Portugal rijden we door een landschap van groenblijvende bomen die er door de regen fris uitzien. Het is allemaal wat minder stoffig en hier en daar groeit gras tussen de gele uitgedroogde velden door. De bomen hangen vol sinaasappels. Ter hoogte van Lissabon slaan we af naar het oosten en rijden de imposante Sierra de Estrela door: fraaie met dennenbossen gestoffeerde heuvels met kleine verspreide dorpjes. In Spanje de weidse hoogvlakten: brede gele vlaktes, lage heuvels, uitgestrektheid. We laten Salamanca liggen en rijden door naar Valladolid, waar we een hotel in het centrum vinden, pal naast het Plaza Mayor. Het is een modern aandoend groot vierkant plein met marmeren plaveisel, waarvan de roodgeverfde huizen en het statige stadhuis ‘s avonds feeëriek verlicht zijn. Op straat is het een drukte van belang. Nog steeds straattheater, winkelende mensen en veel kinderen die slaperig in hun kinderwagens rond worden gereden.
Al snel belanden we in het straatje waar ‘de’ tapasrestaurants liggen en we eten heerlijk in los Zagalos, die terecht veel prijzen in de wacht heeft gesleept. Op de kaart staan onder andere ‘Bocadillo Obama nel Casa Blanca’ en een ‘breadbag’ (2e prijs dit jaar!): een zwart minihoesje met rits waarin net een piepklein gevuld broodje past.
De volgende dag rijden we door Noord Spanje. Hier en daar zien we al wat herfstkleuren tussen het groen. Prachtige rode perzikboompjes en gele populieren. De bochtige weg door de uitlopers van de Pyreneen en de Picos is spectaculair: steile passen, hoge kale rotsen, auto’s en treinen die zich door de nauwe kloven persen. Inmiddels laat de zon zich nu en dan zien tussen de wolken door.
In Frankrijk wordt het landschap wat vlakker in het duingebied van Les Landes. Verder naar het noorden beboste hellingen die uitbundige herfstkleuren vertonen in alle schakeringen tussen rood en bruin en beschenen worden door een krachtige najaarszon.
We overnachten in hotel Colbert in het centrum van de universiteitsstad Tours. Pluche vloerbedekking, krakende trappen, mooie vergane glorie. Na een Belgisch biertje in een Ierse kroeg met veel studenten met baarden, eten we klassiek Frans in een modern jasje. We slenteren nog wat door het centrum en staan plotseling voor de monumentale gotische kathedraal met zijn twee hoge torens. De bouw ervan heeft drie eeuwen geduurd. Jeanne d ‘Arc heeft trouwens in dit stadje haar harnas gekocht voordat ze optrok naar Orléans.
De herfstkleuren gaan in Noord Frankrijk langzaam over in grijstinten van bomen die hun bladeren al hebben verloren en als we na 2500 km Nederland binnenrijden is het echt najaar: koud, mistig en kaal. In drie dagen van zomer naar herfst.
donderdag 27 oktober 2011
Op bezoek
We zijn net terug uit Nederland als een pronte Portugese dame in kokerrok en hakken de steiger op klik-klakt met in haar kielzog een slungelachtige man met sluik lichtgrijzend haar die kedoenk-kedoenk -kedoenk een vliegtuigkoffertje achter zich aan trekt. ‘I am Sonia, the manager of the Marina en this is a Dutch journalist who wants to ask you some questions about sailing in the Algarve, if you don’t mind. In only takes five minutes.’ Nee, hoor we don’t mind. De journalist , die schrijft voor het blad ‘Vakantiekriebels’ en niet veel met zeilen heeft, klimt ietwat moeizaam op de boot. Een uur en een biertje later, verlaat hij het schip, overladen met onze stuiterballende informatie hoe fantáástisch het is om op eigen kiel hierheen te varen. En hoe vrij je bent op de eindeloze zee. ‘En camperen dan, dat is toch ook leuk’, probeert hij voorzichtig. Dat praten we hem snel uit het hoofd. Dat is zóó anders.
De weken in Nederland zijn heerlijk. We racen kriskras door Nederland om familie en vrienden te bezoeken, worden overal vreselijk verwend en kunnen uitgebreid bijpraten. Ook neem ik officieel afscheid van het werk, na bijna 30 jaar. Heel leuk om alle (-oud) collega’s weer te zien. Het werk voelt al ver weg…
Het is gek om terug te zijn in Nederland. We zijn gewend geraakt aan het Mediterrane landschap met zijn droge heuvels, palmen en groenblijvende olijfbomen en eucalyptussen. In Nederland is de herfst in aantocht: de bomen beginnen te kleuren en de blaadjes dwarrelen al naar beneden. De eerst dagen is het nog heerlijk zonnig en warm weer, maar daarna wordt het kil en regenachtig, dus we halen de winterjassen tevoorschijn. Brrr, dit weer missen we niet als we in het zuiden zijn.
Maar we hebben nog een heerlijke week te gaan met kinderen en kleinkind in een vakantiehuisje in het oostelijk deel van de Algarve. De hele week is het zonnig en warm en we genieten van de zee, het strand, het zwembad bij het huisje, de BBQ en elkaars gezelschap. Het is een week met een gouden randje. Het vliegt alleen veel te snel voorbij.
Dan, als de kinderen terug zijn naar Nederland, slaat het weer snel om: harde wind en hoosbuien. De wind giert door het want en we liggen te stuiteren in de box. Het lijkt wel alsof we in Colijnsplaat liggen, maar dan een stuk warmer. Het is nog steeds zo’n 22 graden. Het is zulk noodweer dat het dak van het vliegveld in Faro gedeeltelijk instort. Onze plannen om nog een stuk richting Spanje te gaan zeilen, schorten we voorlopig maar op. We melden ons aan bij de ‘Navigators’, een soort Lion’s club waar veel van de 70 boten die in Lagos overwinteren, lid van zijn.
Lekker in het bootje zitten en tussen de buien door Lagos gaan verkennen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad. En alle aangemelde bezoekjes uit Nederland in de agenda zien te plannen. Het kan nog druk worden deze winter!
De weken in Nederland zijn heerlijk. We racen kriskras door Nederland om familie en vrienden te bezoeken, worden overal vreselijk verwend en kunnen uitgebreid bijpraten. Ook neem ik officieel afscheid van het werk, na bijna 30 jaar. Heel leuk om alle (-oud) collega’s weer te zien. Het werk voelt al ver weg…
Het is gek om terug te zijn in Nederland. We zijn gewend geraakt aan het Mediterrane landschap met zijn droge heuvels, palmen en groenblijvende olijfbomen en eucalyptussen. In Nederland is de herfst in aantocht: de bomen beginnen te kleuren en de blaadjes dwarrelen al naar beneden. De eerst dagen is het nog heerlijk zonnig en warm weer, maar daarna wordt het kil en regenachtig, dus we halen de winterjassen tevoorschijn. Brrr, dit weer missen we niet als we in het zuiden zijn.
Maar we hebben nog een heerlijke week te gaan met kinderen en kleinkind in een vakantiehuisje in het oostelijk deel van de Algarve. De hele week is het zonnig en warm en we genieten van de zee, het strand, het zwembad bij het huisje, de BBQ en elkaars gezelschap. Het is een week met een gouden randje. Het vliegt alleen veel te snel voorbij.
Dan, als de kinderen terug zijn naar Nederland, slaat het weer snel om: harde wind en hoosbuien. De wind giert door het want en we liggen te stuiteren in de box. Het lijkt wel alsof we in Colijnsplaat liggen, maar dan een stuk warmer. Het is nog steeds zo’n 22 graden. Het is zulk noodweer dat het dak van het vliegveld in Faro gedeeltelijk instort. Onze plannen om nog een stuk richting Spanje te gaan zeilen, schorten we voorlopig maar op. We melden ons aan bij de ‘Navigators’, een soort Lion’s club waar veel van de 70 boten die in Lagos overwinteren, lid van zijn.
Lekker in het bootje zitten en tussen de buien door Lagos gaan verkennen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad. En alle aangemelde bezoekjes uit Nederland in de agenda zien te plannen. Het kan nog druk worden deze winter!
maandag 26 september 2011
De Algarve
‘Where have you been!!’ Nina staat op de steiger bij Lagos als we binnen varen. ‘We’ve lost you!’.We hebben Nina van de Ayfer ontmoet in Leixoes bij Porto. We hebben een uitermate geanimeerd avondje doorgebracht toen haar man vanwege familieomstandigheden naar Finland terug was. Eten en drinken en praten over zeilen, kinderen, promoveren en alles wat een mens zo bezighoudt ver weg van huis.
In Lagos liggen meer mensen die we eerder ontmoet hebben. Harm en Ilona van de Calluna, waar we al menig borreluurtje mee hebben doorgebracht, Lars en Helena van de Tango en Ami en Michael van de Loop-over-de-Loft.
Tijdens de 13 uur durende tocht van Sines naar Lagos hebben we een heerlijk wind, zo’n 4 bf, van achteren. We vertrekken met een hele ‘vloot’, van wel 6 boten, die heeft gewacht to de harde wind voorbij was. De deining is nog ruim 2 meter. We zeilen, zoals vaker deze tocht, ‘Zeeuws meisje’, met het grootzeil aan bakboord en de fok aan stuurboord,en surfen en van tussen, de Spirit met Willem en Elsbeth op onze hielen.
Spirit roept ons op via de marifoon:’ Zeezot, this is Spirit’. ‘Spirit, this is Wammes Waggel’. De wind is inmiddels afgenomen, we maken nauwelijks meer voortgang en liggen te rollen op de deining. Motor maar bijgezet. Cabo de Vicente komt in zicht, de uiterste zuidwestelijke kaap van Portugal en zelfs van Europa. Vaak gezien op foto’s en op webcams en nu varen we er op eigen kiel langs. Een bijzonder moment. Omdat het nauwelijks waait zijn er geen gemene kaapgolven en draaien we rustig de wateren van de Algarve binnen. De zee is gelijk zo glad als de Oosterschelde, nog blauwer en het voelt weer een paar graden warmer. We varen langs de rotsige kust met vele inhammen en grotten en worden getrakteerd op een oranjerode zonsondergang. We meren af aan de wachtsteiger in de jachthaven van Lagos.
Nu we aangekomen zijn op ons voorlopige eindpunt, rijst de vraag wat we hierna gaan doen. Het oorspronkelijke plan was de Middellandse Zee in te gaan, maar de eilanden in Atlantische Oceaan trekken ons ook erg aan. We buigen ons over kaart en pilot en na enige gepuzzel besluiten we in het voorjaar van 2012 Marokko, Madeira en de Azoren aan te doen en pas daarna door te gaan naar de Med. Voor de winter reserveren we een ligplaats in Lagos.
Na een ankerstop in Portimao varen we naar het natuurgebied Ria Formosa, waar we een paar dagen voor anker gaan bij Culatra, een eiland met een vissersdorp bestaande uit kleine witte huisjes, zanderige straten, een paar winkels en drie restaurants. Heerlijk zwemmen in de kristalheldere golven van de Atlantische Oceaan. Met de bemanning van 5 schepen eten we ’s avonds op het terras van het Braziliaanse restaurant en wisselen woeste zeilersverhalen en anekdotes uit.
De vliegtuigen, die landen in Faro, scheren over ons heen. ’s Nachts waakt de vuurtoren van het iets verder gelegen en meer toeristische dorpje Farol over ons.
De volgende week vertrekken we voor een korte vakantie naar Nederland. We verheugen ons er enorm op iedereen weer te zien en te spreken.
In Lagos liggen meer mensen die we eerder ontmoet hebben. Harm en Ilona van de Calluna, waar we al menig borreluurtje mee hebben doorgebracht, Lars en Helena van de Tango en Ami en Michael van de Loop-over-de-Loft.
Tijdens de 13 uur durende tocht van Sines naar Lagos hebben we een heerlijk wind, zo’n 4 bf, van achteren. We vertrekken met een hele ‘vloot’, van wel 6 boten, die heeft gewacht to de harde wind voorbij was. De deining is nog ruim 2 meter. We zeilen, zoals vaker deze tocht, ‘Zeeuws meisje’, met het grootzeil aan bakboord en de fok aan stuurboord,en surfen en van tussen, de Spirit met Willem en Elsbeth op onze hielen.
Spirit roept ons op via de marifoon:’ Zeezot, this is Spirit’. ‘Spirit, this is Wammes Waggel’. De wind is inmiddels afgenomen, we maken nauwelijks meer voortgang en liggen te rollen op de deining. Motor maar bijgezet. Cabo de Vicente komt in zicht, de uiterste zuidwestelijke kaap van Portugal en zelfs van Europa. Vaak gezien op foto’s en op webcams en nu varen we er op eigen kiel langs. Een bijzonder moment. Omdat het nauwelijks waait zijn er geen gemene kaapgolven en draaien we rustig de wateren van de Algarve binnen. De zee is gelijk zo glad als de Oosterschelde, nog blauwer en het voelt weer een paar graden warmer. We varen langs de rotsige kust met vele inhammen en grotten en worden getrakteerd op een oranjerode zonsondergang. We meren af aan de wachtsteiger in de jachthaven van Lagos.
Nu we aangekomen zijn op ons voorlopige eindpunt, rijst de vraag wat we hierna gaan doen. Het oorspronkelijke plan was de Middellandse Zee in te gaan, maar de eilanden in Atlantische Oceaan trekken ons ook erg aan. We buigen ons over kaart en pilot en na enige gepuzzel besluiten we in het voorjaar van 2012 Marokko, Madeira en de Azoren aan te doen en pas daarna door te gaan naar de Med. Voor de winter reserveren we een ligplaats in Lagos.
Na een ankerstop in Portimao varen we naar het natuurgebied Ria Formosa, waar we een paar dagen voor anker gaan bij Culatra, een eiland met een vissersdorp bestaande uit kleine witte huisjes, zanderige straten, een paar winkels en drie restaurants. Heerlijk zwemmen in de kristalheldere golven van de Atlantische Oceaan. Met de bemanning van 5 schepen eten we ’s avonds op het terras van het Braziliaanse restaurant en wisselen woeste zeilersverhalen en anekdotes uit.
De vliegtuigen, die landen in Faro, scheren over ons heen. ’s Nachts waakt de vuurtoren van het iets verder gelegen en meer toeristische dorpje Farol over ons.
De volgende week vertrekken we voor een korte vakantie naar Nederland. We verheugen ons er enorm op iedereen weer te zien en te spreken.
zaterdag 24 september 2011
zondag 18 september 2011
Inktvis en dolfijnen
‘Happy birthday to you, happy birthday to you’… Het Portugese zeilbootje vaart tussen onze met vlaggetjes versierde schepen door en de vier aanwezige bemanningsleden zingen Rutger luidkeels toe. We liggen met drie schepen, Spirit van Elsbeth en Willem, de Zeezwaluw van Ineke en Riens en wij met de Zeezot, op een wonderschoon plekje in de rivier de Sado, beschut achter een schiereiland bij Setúbal. De daar woonachtige groep bottle-nose dolfijnen vereren ons snuivend en plonzend met een bezoek. We kijken uit op een leeg zandstrand met daarachter wat heerlijk geurende pijnbomen en lage struiken. De andere kant, maar ver weg, zien we de pijpen van het industriegebied. ’s Avonds koken we allemaal wat lekkers en hebben zo een uitgebreid en gezellig verjaardagsdiner met een fantastische appeltaart toe.
We zijn een paar dagen eerder weggevlucht uit Cascais na een onrustige avond en nacht met windvlagen tot windkracht 7. Zo’n vijftiental schepen, inclusief wijzelf, lag te zwaaien aan hun ankers. We hebben tot een uur of twee ankerwacht gehouden om te kijken of alles wel goed ging. Daarna nam de wind af. Voor die tijd lukte slapen toch niet goed met dat gezwier en getrek aan het anker.
Vanuit Cascais hebben we met de bus een trip gemaakt naar Sintra, voorheen de zomerresidentie van de koningen van Portugal. Beneden in het stadje is het druk en toeristische met dito prijzen. We bezoeken het hoog gelegen Palácio Nacional de Pena, oorspronkelijk een laatgotische kapel. In de 19e eeuw is deze uitgebreid tot een gigantisch neogotisch paleis met felgele torens, koepels en kantelen. Binnen prachtige badkamers met marmeren wasbakken en een bizarre laat-Victoriaanse inrichting met protserige meubels en uitbundig gedecoreerde muren. Er hangt zelfs een soort ‘telefooncentrale’ van 1 bij 2 meter, een hoorn, twee chromen bellen en de mogelijkheid om 6 nummers in te pluggen. Het park bij het paleis is groot met romantische rotsen, waterpartijen, prieeltjes en uitkijkpunten.
We varen naar Sesimbra, prachtig gelegen tussen beschutte kliffen, maar verpest door monsterlijke vakantieappartementen op de omringende heuvels. Van daaruit zeilen we langs ruige, onbegroeide hellingen naar Setúbal en komen langs Arráriba, volgens de boekjes één van de mooiste baaien van Europa met hoog op de begroeide heuvels het gelijknamige klooster. In het oude centrum van Setúbal eten we in een betegelde Portugese ‘cantina’, Choco’s estufados com tinta – een heftige schotel van inktvissen in eigen inkt en Açorda de camarão – een machtige broodpap met garnalen. Oeps. Het avondeten slaan we maar over.
De laatste nacht in de Sado is onrustig door een combinatie van harde (niet voorspelde) wind en tegenstroom van de rivier. We liggen te hobbelen op de golven en de wind rukt aan het anker.
In een prachtige tocht met blauwe lucht en een half windje, zeilen we de volgende morgen samen met de Spirit naar Sines, een plaatsje zo onbeduidend dat het niet in de reisgids beschreven is. Geheel ten onrechte want het oude stadje is onbedorven met een prachtig Vasco da Gama museum. Onderweg krijgen we nog even gezelschap van een paar dolfijnen. In de baai van Sines wachten we de voorspelde harde wind af voordat we bij Cabo Sao Vicente de hoek omslaan naar de Algarve.
We zijn een paar dagen eerder weggevlucht uit Cascais na een onrustige avond en nacht met windvlagen tot windkracht 7. Zo’n vijftiental schepen, inclusief wijzelf, lag te zwaaien aan hun ankers. We hebben tot een uur of twee ankerwacht gehouden om te kijken of alles wel goed ging. Daarna nam de wind af. Voor die tijd lukte slapen toch niet goed met dat gezwier en getrek aan het anker.
Vanuit Cascais hebben we met de bus een trip gemaakt naar Sintra, voorheen de zomerresidentie van de koningen van Portugal. Beneden in het stadje is het druk en toeristische met dito prijzen. We bezoeken het hoog gelegen Palácio Nacional de Pena, oorspronkelijk een laatgotische kapel. In de 19e eeuw is deze uitgebreid tot een gigantisch neogotisch paleis met felgele torens, koepels en kantelen. Binnen prachtige badkamers met marmeren wasbakken en een bizarre laat-Victoriaanse inrichting met protserige meubels en uitbundig gedecoreerde muren. Er hangt zelfs een soort ‘telefooncentrale’ van 1 bij 2 meter, een hoorn, twee chromen bellen en de mogelijkheid om 6 nummers in te pluggen. Het park bij het paleis is groot met romantische rotsen, waterpartijen, prieeltjes en uitkijkpunten.
We varen naar Sesimbra, prachtig gelegen tussen beschutte kliffen, maar verpest door monsterlijke vakantieappartementen op de omringende heuvels. Van daaruit zeilen we langs ruige, onbegroeide hellingen naar Setúbal en komen langs Arráriba, volgens de boekjes één van de mooiste baaien van Europa met hoog op de begroeide heuvels het gelijknamige klooster. In het oude centrum van Setúbal eten we in een betegelde Portugese ‘cantina’, Choco’s estufados com tinta – een heftige schotel van inktvissen in eigen inkt en Açorda de camarão – een machtige broodpap met garnalen. Oeps. Het avondeten slaan we maar over.
De laatste nacht in de Sado is onrustig door een combinatie van harde (niet voorspelde) wind en tegenstroom van de rivier. We liggen te hobbelen op de golven en de wind rukt aan het anker.
In een prachtige tocht met blauwe lucht en een half windje, zeilen we de volgende morgen samen met de Spirit naar Sines, een plaatsje zo onbeduidend dat het niet in de reisgids beschreven is. Geheel ten onrechte want het oude stadje is onbedorven met een prachtig Vasco da Gama museum. Onderweg krijgen we nog even gezelschap van een paar dolfijnen. In de baai van Sines wachten we de voorspelde harde wind af voordat we bij Cabo Sao Vicente de hoek omslaan naar de Algarve.
zondag 11 september 2011
Bootreis naar Lissabon
Met ontbloot bovenlijf en zwaaiend met zijn stok staat captain Mike op de steiger van Nazaré. ‘Moor alongside that green boot on your portside’. Het waait als een gek en we laten ons uit drijven tegen de groene boot een die gelukkig veel stootwillen heeft hangen. ‘Leg voldoende lijnen want er is nog hardere wind voorspeld en de vissersboten maken veel golven!’. We doen braaf wat de 77-jarige havenmeester zegt en hij kijkt goedkeurend toe. Captain Mike, een Engelse oud marineman, is als adviseur betrokken geweest bij de aanleg van de marina in Nazaré. We melden ons aan in zijn boot, een replica van het schip waarmee Joshua Slocombe als eerste solo de wereld rond zeilde. Binnen zit zijn vrouw Sally, grijs haar, ook met stok, die onze gegevens opneemt. Katten lopen in en uit. Wat onze volgende haven zal zijn. Als we zeggen dat dat Peniche is, slaat Mike een kruis en heft zijn ogen ten hemel. ‘I wouldn’t go there, if I where you’, waarschuwt hij met zijn bevende en krakende stem. Na nog een boel aanwijzingen en gemopper op zeelui die niet naar hem luisteren, eten we op zijn aanraden heerlijk in het restaurant van de jachtclub.
Vóór Nazaré zijn we nog in de buurt van Aveiro voor anker gegaan en hebben we een uitstapje gemaakt naar het stadje met achtereenvolgens onze bijboot, een veerboot en een bus. Hoewel pittoresk kan het ‘Venetie van Portugal’ de vergelijking met het Italiaanse voorbeeld niet echt doorstaan.
We volgen de raad van Captain Mike op en gaan, na een grondige inspectie van het oude vissersstadje en een heerlijke lunch in de hooggelegen citadel, van Nazaré in één keer naar Cascais, vlakbij Lissabon, aan de mond van de Taag. Het begint als een rustig tochtje met windkracht 4 van achteren en dus de fok te loevert gezet. Vlak voor Cascais, bij de Cabo da Roca neemt de wind snel toe en voor we het weten waait het windkracht 7! De golven zijn hoog en het lukt niet meer goed om te reven, dus spuiten we er van tussen. Het want kraakt in zijn voegen. Het achterstag krijgt veel krachten te verduren. Beetje te woest allemaal. Gelukkig neemt de wind om de hoek bij Cabo Raso snel af en varen we de lieflijke baai van Cascais in, waar we het anker laten vallen. Het ruikt er heerlijke naar pijnbomen.
De volgende ochtend met de opkomende vloed de Taag op naar Lissabon. We meren af in de jachthaven Parque das Naçoes bij het terrein waar in 1998 de wereldexpositie heeft plaatsgevonden. Een futuristische wijk, met mooie gebouwen ontworpen door o.a. Calavatra die ook het nieuwe station in Luik ontwierp. Strakke straten, gebouwen met kunstwerken erop, veel waterparken en tientallen cafeetjes en restaurantjes. Een megawinkelcentrum van drie etages, met o.a. een supermarkt waar je gemakkelijk verdwaalt. Hier liggen ook zus en zwager met hun Spirit, net terug van de Azoren. Gezellig!
We zwerven door de verschillende wijken van Lissabon, het oude Alfama met zijn nauwe steile straatjes, dat niet is getroffen door de hevige aardbeving van 1755, het na de aardbeving herbouwde Baixa met kaarsrechte straten en sjieke winkels. We wonen een ‘jazzconcert’ bij, waar een Miles-Davis-achtige trompettist overschaduwd wordt door een DJ met rasta kapsel, die een eentonige basdreun en allerlei wonderlijke geluidseffecten produceert met gedraai aan knopjes en LP’s . We voelen er weinig bij. We eten cataplana(vispannetjes, zeg maar) in de wijk Alfama en bezoeken een Fado optreden in een oud cafeetje, waar een vrouw met diepe alt en veel vibrato, een man met een warme sonore bariton, die een beetje op Ramses Shaffy lijkt, en een tweetal snarenvirtuozen emotionele fado’s ten gehore brengen.
Het wordt tijd voor wat natuur, we varen terug naar de baai van Cascais en gooien daar het anker uit.
Vóór Nazaré zijn we nog in de buurt van Aveiro voor anker gegaan en hebben we een uitstapje gemaakt naar het stadje met achtereenvolgens onze bijboot, een veerboot en een bus. Hoewel pittoresk kan het ‘Venetie van Portugal’ de vergelijking met het Italiaanse voorbeeld niet echt doorstaan.
We volgen de raad van Captain Mike op en gaan, na een grondige inspectie van het oude vissersstadje en een heerlijke lunch in de hooggelegen citadel, van Nazaré in één keer naar Cascais, vlakbij Lissabon, aan de mond van de Taag. Het begint als een rustig tochtje met windkracht 4 van achteren en dus de fok te loevert gezet. Vlak voor Cascais, bij de Cabo da Roca neemt de wind snel toe en voor we het weten waait het windkracht 7! De golven zijn hoog en het lukt niet meer goed om te reven, dus spuiten we er van tussen. Het want kraakt in zijn voegen. Het achterstag krijgt veel krachten te verduren. Beetje te woest allemaal. Gelukkig neemt de wind om de hoek bij Cabo Raso snel af en varen we de lieflijke baai van Cascais in, waar we het anker laten vallen. Het ruikt er heerlijke naar pijnbomen.
De volgende ochtend met de opkomende vloed de Taag op naar Lissabon. We meren af in de jachthaven Parque das Naçoes bij het terrein waar in 1998 de wereldexpositie heeft plaatsgevonden. Een futuristische wijk, met mooie gebouwen ontworpen door o.a. Calavatra die ook het nieuwe station in Luik ontwierp. Strakke straten, gebouwen met kunstwerken erop, veel waterparken en tientallen cafeetjes en restaurantjes. Een megawinkelcentrum van drie etages, met o.a. een supermarkt waar je gemakkelijk verdwaalt. Hier liggen ook zus en zwager met hun Spirit, net terug van de Azoren. Gezellig!
We zwerven door de verschillende wijken van Lissabon, het oude Alfama met zijn nauwe steile straatjes, dat niet is getroffen door de hevige aardbeving van 1755, het na de aardbeving herbouwde Baixa met kaarsrechte straten en sjieke winkels. We wonen een ‘jazzconcert’ bij, waar een Miles-Davis-achtige trompettist overschaduwd wordt door een DJ met rasta kapsel, die een eentonige basdreun en allerlei wonderlijke geluidseffecten produceert met gedraai aan knopjes en LP’s . We voelen er weinig bij. We eten cataplana(vispannetjes, zeg maar) in de wijk Alfama en bezoeken een Fado optreden in een oud cafeetje, waar een vrouw met diepe alt en veel vibrato, een man met een warme sonore bariton, die een beetje op Ramses Shaffy lijkt, en een tweetal snarenvirtuozen emotionele fado’s ten gehore brengen.
Het wordt tijd voor wat natuur, we varen terug naar de baai van Cascais en gooien daar het anker uit.
Abonneren op:
Posts (Atom)