zondag 14 oktober 2012

Weerzien in Lagos

We pakken het leven in Lagos weer op alsof we niet zijn weggeweest.
We gaan met de crew en Rob ouderwets vis en biefstuk eten bij de Adega om uitgebreid de verhalen van de pittige tocht te horen. We hebben grote bewondering voor Simon en Barbara als we horen hoe heftig het allemaal is geweest. Wij verhuizen naar de Zeezot en de crew haalt slaap in in het appartement. Op maandagavond nemen we na de nodige wijntjes, onder grote dankzegging afscheid van Simon en Barbara! Een geweldige crew!

Na de barre tocht zijn er heel wat klussen te doen op de Zeezot. De bakskisten en de bilge zitten vol met zout water. We blazen de brandstofleiding van de tank naar de dagtank door met de pomp van de bijboot. We hangen schilderijtjes op, die van de wand zijn afgevallen, halen zout van stagen en zeereling en laten een scheurtje in de bimini repareren. We schroeven de stuurautomaat, die klotst van het zoute water, open om hem te laten drogen en wonder boven wonder werkt hij dan weer, brengen de laptop, die helemaal niet meer reageert, naar de reparateur (helaas krijgt die hem niet meer aan de praat) en leggen kussens te drogen.



Het is heerlijk weer en we zwemmen ’s middags in de zee. We komen steeds meer bekenden tegen en drinken weer pinten bier en glazen wijn en eten kipvleugeltjes in de Marina Bar. We kunnen tot ’s avonds laat buiten zitten, terwijl we zien dat het in Nederland pijpenstelen regent…

We varen (jaja, voor het eerst sinds 2 maanden weer op zee!) naar de baai van Alvor, lopen maar één keer vast op een zandbank en gooien het anker uit naast de Svalin. Twee nachtjes voor anker en lekker sardientjes eten bij Zé Mogadinho.






De werf Sopromar organiseert een ‘meet en greet BBQ’. We ontmoeten weer nieuwe zeilers vol nieuwe plannen en zeilers die al flinke reizen hebben gemaakt. Er hangt een heel varken aan het spit, er zijn heerlijke chorizo’s en Portugese bloedworst, salades en als uitsmijter een taart die de werf en bootjes op zee voorstelt. Tussendoor komt een volksdansgroep, begeleid door een accordeonist, waarvan het jongste lid een jaar of drie is… Als de witte wijn uiteindelijk op is en de taart is verorberd gaan we Zeezotwaarts.




Ook gaan we mee met een tochtje op de Boa Esperança, georganiseerd door de Marina van Lagos.
De Boa Esperança (Goede Hoop) is een replica van een 15e eeuwse ‘caravela’ een houten schip dat gebruikt werd voor ontdekkingsreizen op de Atlantische Oceaan en langs de Afrikaanse kust. Ook Columbus zeilde met dergelijke schepen op zijn ontdekkingsreizen.
Er is niet veel wind, maar we kunnen met hulp van een aantal passagiers het voorzeil hijsen en een stukje zeilen. Er is niet al te veel deining en een lekker zonnetje. De twee roergangers staat aan de helmstok onder het bovendek en kunnen dus niet zien welke koers het schip vaart. Daarom staat de kapitein op het bovendek en roept de commando’s naar iemand op het onderdek die vervolgens aan de roergangers doorgeeft hoe ze moeten sturen. Ook de passagiers mogen een stukkie sturen.
‘Quarto bombordo’ (bakboord), ‘quarto stibordo’ (stuurboord), horen we. Dat begrijpen we nog wel. Maar het commando ‘neem me mee’, kunnen we niet helemaal thuisbrengen. Bij navraag blijkt het commando te luiden: ‘lomo ameio’, wat betekent: roer in het midden.
Na een paar uurtjes varen en een lekkere lunch aan boord, meren we (‘quarto bomborde’!) weer veilig af in de haven van Lagos.






zaterdag 6 oktober 2012

Zeezot trotseert staartje van Nadine

Uiteindelijk krijgen we bericht van Simon dat de Zeezot klaar is voor vertrek en dat de cycloon Nadine naar het noordoosten wegtrekt en in kracht afneemt. Zondag 23 september steken ze van wal. De eerste dag staan er nog hoge golven en heeft Barbara last van zeeziekte, maar dat gaat gelukkig over en er volgen een paar rustige dagen. Dan zien we dat een staartje van Nadine terugkeert. De wind trekt aan en de golven gaan naar zo’n 4 meter!




Het is ook voor ons spannend. Kan de boot al de ontberingen aan? Zal er niks kapot gaan? Als Simon halverwege de overtocht belt dat hij de dagtank niet meer bijgevuld krijgt, heeft de kapitein het niet meer. Hij ijsbeert vloekend door het penthouse. Ze kunnen met de resterende inhoud van de dagtank niet veel op de motor varen en als er hoge golven zijn heb je die soms nodig om voortgang te houden.

Op vrijdag belt Simon dat het al twee dagen heftig weer is. Ondanks dat is het hem gelukt de dagtank bij te vullen uit een 20-liter Jerrycan. Ze zitten binnen met de luiken voor de ingang dicht, omdat zo nu en dan de hele kuip vol loopt to over de banken als er een golf binnenslaat. Ook komen er muren van water van voren in. Door de luchthappers komt veel water naar binnen. Ze liggen behoorlijk scheef over stuurboord en het leven binnen is niet erg aangenaam. Barbara heeft weer last van zeeziekte en ook Simon houdt het ook even niet binnen. Toch krijgen ze het voor elkaar om nu en dan een maaltijd klaar te maken. Eten en drinken is belangrijk om je goed te blijven voelen.




Op zaterdag 29 september komen we in Lagos aan. We wachten daar in een appartement de komst van de Zeezot af. Het voelt als thuiskomen! Heerlijke temperatuur, geuren van eucalyptus en pijnbomen, de blauwe zee, de zachte klanken van de taal. Oef, dit is een stuk beter dan de wind, regen en kilte van Nederland. We lopen ’s avonds gelijk Piet en Ineke tegen het lijf, drinken en eten wat en kletsen bij over alle belevenissen van de afgelopen zomer. Riet voelt zich gelijk ook een stuk beter!




Zondagochtend: we hebben vanaf vrijdag niks gehoord. Verbinding krijgen via de satelliettelefoon lukt niet meer. Rutger vraagt zich af of de golven en de harde wind toch teveel zijn geweest. Als we vanavond nog niks gehoord hebben dan…. Nu maar eens bellen op de GSM. ‘Met Simon.’ ‘Ah, jullie zijn dus in de buurt van de kust.’ ‘We liggen al in de box in de marina!’ Hoera, we springen een gat in de lucht. Zeezot en de bemanning zijn terug in Lagos en hebben alle ontberingen doorstaan. De laatste dag werd het zelfs zo rustig dat ze rechtop konden varen op de motor! Om 12.00 lopen we naar de steiger en nemen we de vermoeide bemanning mee voor een welverdiende lunch in de Marina Bar.

Voor een filmpje van deze reis: http://www.youtube.com/watch?v=b9cwYQ2-Nu8
Simon nodig voor hulp bij het zeilen of een delivery: www.simonsailing.com






Simon, stakingen en een cycloon

De reparatie van de Zeezot duurt toch langer dan gedacht, zoals meestal. De nieuwe schroefas moet uit Lissabon komen en arriveert later dan gepland. Intussen is de Zeezot op de kant gezet en de motor er alvast uitgehaald, net als een jaar tevoren in Kats…




Als Simon, die de boot naar Portugal gaat zeilen, net vertrokken is naar Terceira, krijgen we bericht van de werf dat de reparatie nog niet afgerond is en dat er stakingen op komst zijn, zodat de boot waarschijnlijk de eerste tijd niet meer terug in het water kan. Een dag later zien we op het weerbericht dat er een restant van een tropische cycloon met windkracht 10, genaamd Nadine, richting de Azoren gaat en daar een tijdje blijft rondhangen. Help, moet Simon maar weer terug naar Nederland?
Maar Simon pakt het voortvarend aan, gaat met de hoogste baas van de haven praten en krijgt het voor elkaar dat iemand anders de kraan wil bedienen om Zeezot te water te laten. Ook volgt hij de reparatie van de Zeezot nauwgezet en houdt ons regelmatig op de hoogte. Na een aantal dagen zien we dat Nadine naar het zuiden afzakt en in kracht afneemt. Heeft Simon dan toch ook met de hoogste baas van de weergoden gesproken? Het lijkt erop uit dat hij in het weekend van 22 september, een week na aankomst, toch kan vertrekken, samen met Barbara die hem vergezelt.



Wij zitten intussen nagelbijtend in Diemen. De energiebalans van Riet komt langzamerhand terug en we maken fietstochtjes naar Muiden, Durgerdam en Amsterdam, gaan naar de HISWA en genieten van de prachtige groene omgeving en de stad. En natuurlijk van het super penthouse van Rob!



We vieren de verjaardag van Rutger met een tapasmaaltijd met zijn kinderen. En knuffelen regelmatig de kleinkinderen.