maandag 26 september 2011
De Algarve
‘Where have you been!!’ Nina staat op de steiger bij Lagos als we binnen varen. ‘We’ve lost you!’.We hebben Nina van de Ayfer ontmoet in Leixoes bij Porto. We hebben een uitermate geanimeerd avondje doorgebracht toen haar man vanwege familieomstandigheden naar Finland terug was. Eten en drinken en praten over zeilen, kinderen, promoveren en alles wat een mens zo bezighoudt ver weg van huis.
In Lagos liggen meer mensen die we eerder ontmoet hebben. Harm en Ilona van de Calluna, waar we al menig borreluurtje mee hebben doorgebracht, Lars en Helena van de Tango en Ami en Michael van de Loop-over-de-Loft.
Tijdens de 13 uur durende tocht van Sines naar Lagos hebben we een heerlijk wind, zo’n 4 bf, van achteren. We vertrekken met een hele ‘vloot’, van wel 6 boten, die heeft gewacht to de harde wind voorbij was. De deining is nog ruim 2 meter. We zeilen, zoals vaker deze tocht, ‘Zeeuws meisje’, met het grootzeil aan bakboord en de fok aan stuurboord,en surfen en van tussen, de Spirit met Willem en Elsbeth op onze hielen.
Spirit roept ons op via de marifoon:’ Zeezot, this is Spirit’. ‘Spirit, this is Wammes Waggel’. De wind is inmiddels afgenomen, we maken nauwelijks meer voortgang en liggen te rollen op de deining. Motor maar bijgezet. Cabo de Vicente komt in zicht, de uiterste zuidwestelijke kaap van Portugal en zelfs van Europa. Vaak gezien op foto’s en op webcams en nu varen we er op eigen kiel langs. Een bijzonder moment. Omdat het nauwelijks waait zijn er geen gemene kaapgolven en draaien we rustig de wateren van de Algarve binnen. De zee is gelijk zo glad als de Oosterschelde, nog blauwer en het voelt weer een paar graden warmer. We varen langs de rotsige kust met vele inhammen en grotten en worden getrakteerd op een oranjerode zonsondergang. We meren af aan de wachtsteiger in de jachthaven van Lagos.
Nu we aangekomen zijn op ons voorlopige eindpunt, rijst de vraag wat we hierna gaan doen. Het oorspronkelijke plan was de Middellandse Zee in te gaan, maar de eilanden in Atlantische Oceaan trekken ons ook erg aan. We buigen ons over kaart en pilot en na enige gepuzzel besluiten we in het voorjaar van 2012 Marokko, Madeira en de Azoren aan te doen en pas daarna door te gaan naar de Med. Voor de winter reserveren we een ligplaats in Lagos.
Na een ankerstop in Portimao varen we naar het natuurgebied Ria Formosa, waar we een paar dagen voor anker gaan bij Culatra, een eiland met een vissersdorp bestaande uit kleine witte huisjes, zanderige straten, een paar winkels en drie restaurants. Heerlijk zwemmen in de kristalheldere golven van de Atlantische Oceaan. Met de bemanning van 5 schepen eten we ’s avonds op het terras van het Braziliaanse restaurant en wisselen woeste zeilersverhalen en anekdotes uit.
De vliegtuigen, die landen in Faro, scheren over ons heen. ’s Nachts waakt de vuurtoren van het iets verder gelegen en meer toeristische dorpje Farol over ons.
De volgende week vertrekken we voor een korte vakantie naar Nederland. We verheugen ons er enorm op iedereen weer te zien en te spreken.
In Lagos liggen meer mensen die we eerder ontmoet hebben. Harm en Ilona van de Calluna, waar we al menig borreluurtje mee hebben doorgebracht, Lars en Helena van de Tango en Ami en Michael van de Loop-over-de-Loft.
Tijdens de 13 uur durende tocht van Sines naar Lagos hebben we een heerlijk wind, zo’n 4 bf, van achteren. We vertrekken met een hele ‘vloot’, van wel 6 boten, die heeft gewacht to de harde wind voorbij was. De deining is nog ruim 2 meter. We zeilen, zoals vaker deze tocht, ‘Zeeuws meisje’, met het grootzeil aan bakboord en de fok aan stuurboord,en surfen en van tussen, de Spirit met Willem en Elsbeth op onze hielen.
Spirit roept ons op via de marifoon:’ Zeezot, this is Spirit’. ‘Spirit, this is Wammes Waggel’. De wind is inmiddels afgenomen, we maken nauwelijks meer voortgang en liggen te rollen op de deining. Motor maar bijgezet. Cabo de Vicente komt in zicht, de uiterste zuidwestelijke kaap van Portugal en zelfs van Europa. Vaak gezien op foto’s en op webcams en nu varen we er op eigen kiel langs. Een bijzonder moment. Omdat het nauwelijks waait zijn er geen gemene kaapgolven en draaien we rustig de wateren van de Algarve binnen. De zee is gelijk zo glad als de Oosterschelde, nog blauwer en het voelt weer een paar graden warmer. We varen langs de rotsige kust met vele inhammen en grotten en worden getrakteerd op een oranjerode zonsondergang. We meren af aan de wachtsteiger in de jachthaven van Lagos.
Nu we aangekomen zijn op ons voorlopige eindpunt, rijst de vraag wat we hierna gaan doen. Het oorspronkelijke plan was de Middellandse Zee in te gaan, maar de eilanden in Atlantische Oceaan trekken ons ook erg aan. We buigen ons over kaart en pilot en na enige gepuzzel besluiten we in het voorjaar van 2012 Marokko, Madeira en de Azoren aan te doen en pas daarna door te gaan naar de Med. Voor de winter reserveren we een ligplaats in Lagos.
Na een ankerstop in Portimao varen we naar het natuurgebied Ria Formosa, waar we een paar dagen voor anker gaan bij Culatra, een eiland met een vissersdorp bestaande uit kleine witte huisjes, zanderige straten, een paar winkels en drie restaurants. Heerlijk zwemmen in de kristalheldere golven van de Atlantische Oceaan. Met de bemanning van 5 schepen eten we ’s avonds op het terras van het Braziliaanse restaurant en wisselen woeste zeilersverhalen en anekdotes uit.
De vliegtuigen, die landen in Faro, scheren over ons heen. ’s Nachts waakt de vuurtoren van het iets verder gelegen en meer toeristische dorpje Farol over ons.
De volgende week vertrekken we voor een korte vakantie naar Nederland. We verheugen ons er enorm op iedereen weer te zien en te spreken.
zaterdag 24 september 2011
zondag 18 september 2011
Inktvis en dolfijnen
‘Happy birthday to you, happy birthday to you’… Het Portugese zeilbootje vaart tussen onze met vlaggetjes versierde schepen door en de vier aanwezige bemanningsleden zingen Rutger luidkeels toe. We liggen met drie schepen, Spirit van Elsbeth en Willem, de Zeezwaluw van Ineke en Riens en wij met de Zeezot, op een wonderschoon plekje in de rivier de Sado, beschut achter een schiereiland bij Setúbal. De daar woonachtige groep bottle-nose dolfijnen vereren ons snuivend en plonzend met een bezoek. We kijken uit op een leeg zandstrand met daarachter wat heerlijk geurende pijnbomen en lage struiken. De andere kant, maar ver weg, zien we de pijpen van het industriegebied. ’s Avonds koken we allemaal wat lekkers en hebben zo een uitgebreid en gezellig verjaardagsdiner met een fantastische appeltaart toe.
We zijn een paar dagen eerder weggevlucht uit Cascais na een onrustige avond en nacht met windvlagen tot windkracht 7. Zo’n vijftiental schepen, inclusief wijzelf, lag te zwaaien aan hun ankers. We hebben tot een uur of twee ankerwacht gehouden om te kijken of alles wel goed ging. Daarna nam de wind af. Voor die tijd lukte slapen toch niet goed met dat gezwier en getrek aan het anker.
Vanuit Cascais hebben we met de bus een trip gemaakt naar Sintra, voorheen de zomerresidentie van de koningen van Portugal. Beneden in het stadje is het druk en toeristische met dito prijzen. We bezoeken het hoog gelegen Palácio Nacional de Pena, oorspronkelijk een laatgotische kapel. In de 19e eeuw is deze uitgebreid tot een gigantisch neogotisch paleis met felgele torens, koepels en kantelen. Binnen prachtige badkamers met marmeren wasbakken en een bizarre laat-Victoriaanse inrichting met protserige meubels en uitbundig gedecoreerde muren. Er hangt zelfs een soort ‘telefooncentrale’ van 1 bij 2 meter, een hoorn, twee chromen bellen en de mogelijkheid om 6 nummers in te pluggen. Het park bij het paleis is groot met romantische rotsen, waterpartijen, prieeltjes en uitkijkpunten.
We varen naar Sesimbra, prachtig gelegen tussen beschutte kliffen, maar verpest door monsterlijke vakantieappartementen op de omringende heuvels. Van daaruit zeilen we langs ruige, onbegroeide hellingen naar Setúbal en komen langs Arráriba, volgens de boekjes één van de mooiste baaien van Europa met hoog op de begroeide heuvels het gelijknamige klooster. In het oude centrum van Setúbal eten we in een betegelde Portugese ‘cantina’, Choco’s estufados com tinta – een heftige schotel van inktvissen in eigen inkt en Açorda de camarão – een machtige broodpap met garnalen. Oeps. Het avondeten slaan we maar over.
De laatste nacht in de Sado is onrustig door een combinatie van harde (niet voorspelde) wind en tegenstroom van de rivier. We liggen te hobbelen op de golven en de wind rukt aan het anker.
In een prachtige tocht met blauwe lucht en een half windje, zeilen we de volgende morgen samen met de Spirit naar Sines, een plaatsje zo onbeduidend dat het niet in de reisgids beschreven is. Geheel ten onrechte want het oude stadje is onbedorven met een prachtig Vasco da Gama museum. Onderweg krijgen we nog even gezelschap van een paar dolfijnen. In de baai van Sines wachten we de voorspelde harde wind af voordat we bij Cabo Sao Vicente de hoek omslaan naar de Algarve.
We zijn een paar dagen eerder weggevlucht uit Cascais na een onrustige avond en nacht met windvlagen tot windkracht 7. Zo’n vijftiental schepen, inclusief wijzelf, lag te zwaaien aan hun ankers. We hebben tot een uur of twee ankerwacht gehouden om te kijken of alles wel goed ging. Daarna nam de wind af. Voor die tijd lukte slapen toch niet goed met dat gezwier en getrek aan het anker.
Vanuit Cascais hebben we met de bus een trip gemaakt naar Sintra, voorheen de zomerresidentie van de koningen van Portugal. Beneden in het stadje is het druk en toeristische met dito prijzen. We bezoeken het hoog gelegen Palácio Nacional de Pena, oorspronkelijk een laatgotische kapel. In de 19e eeuw is deze uitgebreid tot een gigantisch neogotisch paleis met felgele torens, koepels en kantelen. Binnen prachtige badkamers met marmeren wasbakken en een bizarre laat-Victoriaanse inrichting met protserige meubels en uitbundig gedecoreerde muren. Er hangt zelfs een soort ‘telefooncentrale’ van 1 bij 2 meter, een hoorn, twee chromen bellen en de mogelijkheid om 6 nummers in te pluggen. Het park bij het paleis is groot met romantische rotsen, waterpartijen, prieeltjes en uitkijkpunten.
We varen naar Sesimbra, prachtig gelegen tussen beschutte kliffen, maar verpest door monsterlijke vakantieappartementen op de omringende heuvels. Van daaruit zeilen we langs ruige, onbegroeide hellingen naar Setúbal en komen langs Arráriba, volgens de boekjes één van de mooiste baaien van Europa met hoog op de begroeide heuvels het gelijknamige klooster. In het oude centrum van Setúbal eten we in een betegelde Portugese ‘cantina’, Choco’s estufados com tinta – een heftige schotel van inktvissen in eigen inkt en Açorda de camarão – een machtige broodpap met garnalen. Oeps. Het avondeten slaan we maar over.
De laatste nacht in de Sado is onrustig door een combinatie van harde (niet voorspelde) wind en tegenstroom van de rivier. We liggen te hobbelen op de golven en de wind rukt aan het anker.
In een prachtige tocht met blauwe lucht en een half windje, zeilen we de volgende morgen samen met de Spirit naar Sines, een plaatsje zo onbeduidend dat het niet in de reisgids beschreven is. Geheel ten onrechte want het oude stadje is onbedorven met een prachtig Vasco da Gama museum. Onderweg krijgen we nog even gezelschap van een paar dolfijnen. In de baai van Sines wachten we de voorspelde harde wind af voordat we bij Cabo Sao Vicente de hoek omslaan naar de Algarve.
zondag 11 september 2011
Bootreis naar Lissabon
Met ontbloot bovenlijf en zwaaiend met zijn stok staat captain Mike op de steiger van Nazaré. ‘Moor alongside that green boot on your portside’. Het waait als een gek en we laten ons uit drijven tegen de groene boot een die gelukkig veel stootwillen heeft hangen. ‘Leg voldoende lijnen want er is nog hardere wind voorspeld en de vissersboten maken veel golven!’. We doen braaf wat de 77-jarige havenmeester zegt en hij kijkt goedkeurend toe. Captain Mike, een Engelse oud marineman, is als adviseur betrokken geweest bij de aanleg van de marina in Nazaré. We melden ons aan in zijn boot, een replica van het schip waarmee Joshua Slocombe als eerste solo de wereld rond zeilde. Binnen zit zijn vrouw Sally, grijs haar, ook met stok, die onze gegevens opneemt. Katten lopen in en uit. Wat onze volgende haven zal zijn. Als we zeggen dat dat Peniche is, slaat Mike een kruis en heft zijn ogen ten hemel. ‘I wouldn’t go there, if I where you’, waarschuwt hij met zijn bevende en krakende stem. Na nog een boel aanwijzingen en gemopper op zeelui die niet naar hem luisteren, eten we op zijn aanraden heerlijk in het restaurant van de jachtclub.
Vóór Nazaré zijn we nog in de buurt van Aveiro voor anker gegaan en hebben we een uitstapje gemaakt naar het stadje met achtereenvolgens onze bijboot, een veerboot en een bus. Hoewel pittoresk kan het ‘Venetie van Portugal’ de vergelijking met het Italiaanse voorbeeld niet echt doorstaan.
We volgen de raad van Captain Mike op en gaan, na een grondige inspectie van het oude vissersstadje en een heerlijke lunch in de hooggelegen citadel, van Nazaré in één keer naar Cascais, vlakbij Lissabon, aan de mond van de Taag. Het begint als een rustig tochtje met windkracht 4 van achteren en dus de fok te loevert gezet. Vlak voor Cascais, bij de Cabo da Roca neemt de wind snel toe en voor we het weten waait het windkracht 7! De golven zijn hoog en het lukt niet meer goed om te reven, dus spuiten we er van tussen. Het want kraakt in zijn voegen. Het achterstag krijgt veel krachten te verduren. Beetje te woest allemaal. Gelukkig neemt de wind om de hoek bij Cabo Raso snel af en varen we de lieflijke baai van Cascais in, waar we het anker laten vallen. Het ruikt er heerlijke naar pijnbomen.
De volgende ochtend met de opkomende vloed de Taag op naar Lissabon. We meren af in de jachthaven Parque das Naçoes bij het terrein waar in 1998 de wereldexpositie heeft plaatsgevonden. Een futuristische wijk, met mooie gebouwen ontworpen door o.a. Calavatra die ook het nieuwe station in Luik ontwierp. Strakke straten, gebouwen met kunstwerken erop, veel waterparken en tientallen cafeetjes en restaurantjes. Een megawinkelcentrum van drie etages, met o.a. een supermarkt waar je gemakkelijk verdwaalt. Hier liggen ook zus en zwager met hun Spirit, net terug van de Azoren. Gezellig!
We zwerven door de verschillende wijken van Lissabon, het oude Alfama met zijn nauwe steile straatjes, dat niet is getroffen door de hevige aardbeving van 1755, het na de aardbeving herbouwde Baixa met kaarsrechte straten en sjieke winkels. We wonen een ‘jazzconcert’ bij, waar een Miles-Davis-achtige trompettist overschaduwd wordt door een DJ met rasta kapsel, die een eentonige basdreun en allerlei wonderlijke geluidseffecten produceert met gedraai aan knopjes en LP’s . We voelen er weinig bij. We eten cataplana(vispannetjes, zeg maar) in de wijk Alfama en bezoeken een Fado optreden in een oud cafeetje, waar een vrouw met diepe alt en veel vibrato, een man met een warme sonore bariton, die een beetje op Ramses Shaffy lijkt, en een tweetal snarenvirtuozen emotionele fado’s ten gehore brengen.
Het wordt tijd voor wat natuur, we varen terug naar de baai van Cascais en gooien daar het anker uit.
Vóór Nazaré zijn we nog in de buurt van Aveiro voor anker gegaan en hebben we een uitstapje gemaakt naar het stadje met achtereenvolgens onze bijboot, een veerboot en een bus. Hoewel pittoresk kan het ‘Venetie van Portugal’ de vergelijking met het Italiaanse voorbeeld niet echt doorstaan.
We volgen de raad van Captain Mike op en gaan, na een grondige inspectie van het oude vissersstadje en een heerlijke lunch in de hooggelegen citadel, van Nazaré in één keer naar Cascais, vlakbij Lissabon, aan de mond van de Taag. Het begint als een rustig tochtje met windkracht 4 van achteren en dus de fok te loevert gezet. Vlak voor Cascais, bij de Cabo da Roca neemt de wind snel toe en voor we het weten waait het windkracht 7! De golven zijn hoog en het lukt niet meer goed om te reven, dus spuiten we er van tussen. Het want kraakt in zijn voegen. Het achterstag krijgt veel krachten te verduren. Beetje te woest allemaal. Gelukkig neemt de wind om de hoek bij Cabo Raso snel af en varen we de lieflijke baai van Cascais in, waar we het anker laten vallen. Het ruikt er heerlijke naar pijnbomen.
De volgende ochtend met de opkomende vloed de Taag op naar Lissabon. We meren af in de jachthaven Parque das Naçoes bij het terrein waar in 1998 de wereldexpositie heeft plaatsgevonden. Een futuristische wijk, met mooie gebouwen ontworpen door o.a. Calavatra die ook het nieuwe station in Luik ontwierp. Strakke straten, gebouwen met kunstwerken erop, veel waterparken en tientallen cafeetjes en restaurantjes. Een megawinkelcentrum van drie etages, met o.a. een supermarkt waar je gemakkelijk verdwaalt. Hier liggen ook zus en zwager met hun Spirit, net terug van de Azoren. Gezellig!
We zwerven door de verschillende wijken van Lissabon, het oude Alfama met zijn nauwe steile straatjes, dat niet is getroffen door de hevige aardbeving van 1755, het na de aardbeving herbouwde Baixa met kaarsrechte straten en sjieke winkels. We wonen een ‘jazzconcert’ bij, waar een Miles-Davis-achtige trompettist overschaduwd wordt door een DJ met rasta kapsel, die een eentonige basdreun en allerlei wonderlijke geluidseffecten produceert met gedraai aan knopjes en LP’s . We voelen er weinig bij. We eten cataplana(vispannetjes, zeg maar) in de wijk Alfama en bezoeken een Fado optreden in een oud cafeetje, waar een vrouw met diepe alt en veel vibrato, een man met een warme sonore bariton, die een beetje op Ramses Shaffy lijkt, en een tweetal snarenvirtuozen emotionele fado’s ten gehore brengen.
Het wordt tijd voor wat natuur, we varen terug naar de baai van Cascais en gooien daar het anker uit.
Abonneren op:
Posts (Atom)