donderdag 27 december 2012

Donkere dagen voor kerstmis

Rutger heeft al een paar keer meegewandeld met een groep wandelaars op de woensdagen. Na Sinterklaas hebben we niet zo’n zin om mee te gaan, hoewel het een mooie wandeling is. Met de trein richting Alvor en dan terug lopen via de spoorbrug en het strand. De dag na de wandeling chat ik met een ex-Lagos-overwinteraar die inmiddels weer in Nederland woont. Ze vraagt: ‘Hoe is het met jullie na gisteren?’ ‘Na gisteren?’ De tam-tam heeft haar via Spanje bereikt. Wij weten nog van niks. Tijdens de wandeling blijkt er een ongeluk gebeurd te zijn waarbij een groep wandelaars door een trein verrast is. Eén vrouw is hierbij omgekomen, een andere gewond geraakt. Geen mensen uit de haven. Ook een hond van een zeiler is omgekomen. We zijn in geschokt. De wandeling is al zo vaak gemaakt. Hoe is het mogelijk? Wat een drama!
In het marinadorp draait het 'meningenciruit' over het ongeluk overuren. Iedereen vindt er wel wat van. Is er iemand verantwoordelijk? Had het voorkomen kunnen worden? We raken een beetje over de schrik heen, maar zijn toch wat voorzichtiger, ook met fietsen, want een ongeluk .....

We proberen maar weer in kerststemming te komen en dat lukt aardig met de versierde haven en de kerstliedjes in de supermarkt. De hele varkentjes, lammetjes en geitjes liggen al klaar voor het kerstdiner.





We gaan naar een kerstconcert van de plaatselijke harmonie in de Igreja de São Sebastião. De overwegend jonge muzikanten spelen de sterren van de hemel in Spaanse en Nederlandse (!) spektakelstukken. Een meisje van een paar turven hoog slaat met grote concentratie en precies in de maat de bekkens hoog boven haar hoofd tegen elkaar. Ze valt nog net niet om. Tijdens het concert kom je dan weer andere zeilers tegen, dus ga je nog een wijntje drinken op een boot met een gemengd Duits-Engels gezelschap met als voertaal Duitels of Engts.




We eten gezellig op de J&B met een paar ander Nederlandse zeilers. Tomatensoep met balletjes, aardappels, snijbonen, lof met kaassaus en draadjesvlees. En een supertoetje van hangop en vers rood fruit. Koffie met een scheutje J&B….


We zoeken een restaurant voor 1e kerstdag en vinden een Engels-Portugees goed bekend staand eethuis: Dos Artistas. J&B gaan jammer genoeg niet meer: ‘J. gaat altijd met honger naar huis en het is altijd duurder dan is afgesproken en soms zeggen ze dat het 4 gangen zijn en dan is het druk en krijg je maar 3 gangen. Nee, we doen het niet meer ‘.


De boten strijden om de prijs voor de mooiste kerstversiering. Grote lichtslangen vormen gigantische kerstbomen en de gekleurde lampjes knipperen in verschillende schakeringen rood, groen en blauw.




Terry heeft zijn boot klassiek versierd met wat kerstlampjes, lakens en uit multiplex gefiguurzaagde Jozef en Maria, drie koningen een de os en de ezel. Het kindeke Jezus ligt met een aureooltje boven zijn hoofd in doeken gewikkeld in een mandje op dek. Terry moet echter wel met kerstversiering en al uitvaren, want hij is de organisator van de funsailing op zondag. Maandag vraag ik hem of hij Jezus niet is verloren onderweg tijdens de wedstrijd. Terry: ‘I asked Jesus if he wanted to wear a life jacket, but he said: ‘I don’t need it, I can walk on the water.’’

Wij wandelen met z’n tweeën op zondag in de mist over de rotsen vanuit de Marina via de Piedade naar Porto de Mos. We horen de golven onder ons op de rotsen denderen, maar zien de zee niet. We eten een overheerlijke Arroz de Tamboril (tomatenrijst met zeeduivel) met een karafje Vinho Verde bij Antonio op het strand. Als het eten opgediend wordt, trekt de mist op en zien we tientallen surfers als mieren op het water drijven.


Na drie uur wandelen is het heerlijk om op Zeezot uit te buiken en de benen rust te geven.

maandag 10 december 2012

Feesten in Lagos

Het sociale leven in de haven begint weer behoorlijk op gang te komen: de borrels en etentjes met familie en met vrienden: gesprekken over alles wat het (zeilers)leven te bieden heeft aan ups en downs.
Ik vier toch nog maar een keer mijn 60ste verjaardag met de Nederlandse zeilvrienden en (schoon)zus Elsbeth in de Marina Bar met pinten bier en bellen witte wijn, kipvleugeltjes, inktvisringen en frietjes. ‘Ik heb een heel zwaar leven’, om met Brigitte Kaandorp te spreken.




Op 5 december maken we bisschopswijn en kwelen luidkeels mee met de Nachtegaaltjes: ‘Zie ginds komt de stoomboot…’ De Sint heeft ook nog wat pakjes en gedichten afgeleverd in Lagos. Pepernoten, speculaas en Sint-chocola en de avond kan niet meer stuk.




We worden uitgenodigd voor een etentje bij ‘landrotten’. De Engelse gastvrouw heeft heerlijke gerechten gemaakt, met als toetjes en verrukkelijk ‘grand dessert’ van Pavlova, kokosrol en ‘bread-and-butter-pudding’. De voertaal is een mengsel van Nederlands, Duits en Engels. Het is leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten met hun eigen verhalen. De Nederlanders staan nog gezellig bij het buitenzwembad te kouten, zij die al langer in Portugal verblijven, scharen zich kouwelijk om de uitbundig brandende open haard. De taxichauffeur brengt ons met een noodgang, oeps die wijn en die toetjes, weer terug naar Lagos.





Intussen proberen wij zoveel mogelijk Portugese recepten uit, die we gedeeltelijk afkijken van de restaurants of uit Portugese kookboeken halen. We storten ons eerst op de inktvis.
Op de vismarkt liggen alle soorten uitgestald. Chocos zijn zeekatten of sepia’s, die in lengte variëren in van 6 tot wel 40 cm. Je hebt ze ook in mini-uitvoering, de babysepia’s, de zogenaamde chipirones die vaak zo in olijfolie gebakken opgediend worden, compleet met baleinen, ‘tanden’, oogjes en al.
Dan zijn er nog de lulas, pijlinktvis of calamaris, van heel klein tot heel groot. Daar beginnen we maar mee. We maken Lulas Recheadas, gevulde calamaris met een tomatensaus. ’t Is even werk, maar ze zijn heerlijk! Dat smaakt naar meer!





Het gewone leven aan boord

We pakken het ritme van het winterleven in een jachthaven weer op. Water tanken, boodschappen doen, was doen, borrelen. Kleine reparaties aan de boot. We sleutelen de boiler uit elkaar. Het warmte-element is volkomen verkalkt en er zit een vieze roestbruine drab om het element en in de boiler. Getver, dat ziet er niet fris uit. Voorlopig maar water uit flessen gebruiken! Een paar dagen later zet Ralph het weer blinkende element terug.



Op zondagochtend wordt het koffiedrinken aan boord van de Fly Away weer in ere hersteld. Iedereen neemt zijn eigen koffie, kopjes, lepeltjes, suiker en melk mee en wat lekkers voor bij de koffie. Going Dutch: hoe Hollands kan het leven in Portugal zijn. Er worden tips uitgewisseld, sterke verhalen verteld en plannen gemaakt.


Wij wandelen ’s middags nog even niet mee: Rutger heeft zijn knie verdraaid en mijn energie houdt nog niet altijd over. Een gewone, luie zondag: beetje lezen, beetje computeren, beetje schrijven. Rutger heeft zijn 1500 e-boeken nu keurig alfabetisch geordend in één mapje in plaats van in 15 chaotische mapjes her en der op de computer.

Maandagavond: we blazen het kerstkoor weer leven in al zijn er niet zoveel muzikanten als vorig jaar. Maar wel veel enthousiaste zangers!Dinsdagochtend is er computerclub in de South Bar, woensdag kan er gewandeld worden met de Lagos Strollers, donderdagochtend trekken de dames baantjes in het plaatselijke zwembad, zaterdagochtend is het marktdag en kopen we sappige sinaasappels voor een habbekrats. Een avontuurlijk leven...




Dan is er nog het culturele leven in Lagos, dat dit jaar niet erg veel voorstelt. We gaan naar een concert van een strijktrio in het Centro Cultural. De dames op altviool en cello zijn enthousiast en doen hun best maar de violist met zwarte bandana is bepaaldelijk geen uitblinker: een paar keer extra oefenen zou geen kwaad hebben gekund.

De zon schijnt uitbundig, maar de luchttemperatuur wordt wat lager: zo’n 16 graden. Er staat een aantal dagen een frisse wind uit het noorden. De Portugezen hebben zich gehuld in winterjassen, sjaals, mutsen handschoenen en laarzen. Een aantal toeristen volhardt in korte broek en slippers.

woensdag 21 november 2012

Terug naar de zon?

We maken de caravan winterklaar en vertrekken uit Nederland op een stralende herfstdag. Als we in Lagos aankomen op 14 november hangt de verlichte kerstversiering aan de gevel van de Marina en staan er al opgetuigde kerstbomen in de restaurants.

De eerste paar dagen komen we de boot niet uit, omdat het hoost van de regen. De emmer, die nog buiten staat, is na twee dagen half vol. Er komen zware onweersbuiten over zetten. Op de vroege ochtend een lichtflits, gelijk daarop een hevige knal vlakbij en de wifi valt uit. De wind giert door het want, tot ruim windkracht 7, en de boten liggen te deinen aan de steigers. We lezen later dat er ongeveer 20 km verderop een windhoos geweest is die auto’s de lucht in heeft geslingerd en waarbij gewonden zijn gevallen. Het thuisfront belt om te vragen of we de storm overleefd hebben.



Voor vandaag, zaterdag 17 november, wordt het volgende bericht op de website van de Lagos Navigators gezet: WEATHER WARNINGS. Continue to be issued with gusts up to
Force 8 from South veering to North later today. West Coast swell forecast
to be 4 to 5 metres - should be spectacular off Sagres and Cape St Vicente.
(From the shore, I mean!) All easing over night.
Dit wordt dus weer een dag van huiselijke geluk. Maar het is hier 20 graden, dat dan weer wel!


donderdag 15 november 2012

Op de camping?!

Na een paar weken genieten in Lagos stappen we weer op het vliegtuig richting NL. Zwager W. is al een tijd ernstig ziek. Twee dagen nadat wij aangekomen zijn, overlijdt hij op een prachtige zonnige herfstochtend. Heel verdrietig allemaal. We hebben een huisje gehuurd in de buurt en brengen een tijd door met de familie.

Intussen hebben we besloten dat we een pied à terre, ofwel ‘een voet aan wal’, in NL willen hebben. Het afgelopen jaar hebben vrolijke en verdrietige omstandigheden ervoor gezorgd dat we regelmatig in NL wilden zijn. Rondzwerven langs allerlei huizen, hoe lief ook aangeboden van iedereen, vinden we te onrustig. We willen een eigen plekje waar we altijd terecht kunnen. We kopen een stacaravan op camping d’n Uul, vlakbij onze oude woonplaats. Een kleine camping met een bonte verzameling stacaravans. Slechts enkele daarvan zijn in de winter bewoond.




We duiken in de loods waar onze spullen opgeslagen zijn en doorzoeken een deel van de 130 dozen. Wonder boven wonder vinden we een aantal zaken, zoals beddengoed, waterkoker en Senseo-apparaat. Voor borden, bestek en glazen brengen we een bliksembezoek aan de Blokken en de Hema.

Bij aankomst op de camping is het één grote modderpoel door de langdurige regen. Jan de klusjesman, ‘jaja, effe de leidingen aansluiten……..’, ligt op een zeil onder de caravan in de modder om het water aan te sluiten. Jammer genoeg is dat door de vorige bewoners niet goed afgesloten in de winter. Als we de hoofdkraan opendraaien komt het water je overal tegemoet. Zelfs van de de geiser is een onderdeel kapot gevroren. Ook de WC-pot is door de vorst gescheurd.
We worden bij Jan in zijn luxe verwarmde stacaravan op de koffie gevraagd en maken kennis met zijn drie minikeffertjes, papagaai (‘koekie?’) en vriendin. We eten maar een hapje in restaurant ‘Bergrust’. ’s Nachts liggen we dicht tegen elkaar aan in het tweepersoons bed van 1.20 m breed met een klein elektrische kacheltje naast ons. Brrr, het doet ons denken aan onze jonge jaren in onverwarmde huizen. De volgende ochtend druipt het vocht van de ramen. Gelukkig wordt dan het gas aangesloten en kunnen de caravan verwarmen. Na vier dagen hebben we er al een gasfles doorheen gejaagd. Da’s dan wel weer jammer. De klusjesman kruipt weer onder de caravan en een dag later is er wel water, maar nog geen nieuwe WC . Uiteindelijk is alles aangesloten en zitten wij te cocoonen en te kijken naar de verlaten camping waar de herfstkleuren soms fel oplichten in de zon, afgewisseld door regen die met bakken naar beneden komt.





We vieren mijn 60-ste (help 60!) verjaardag met vrienden en familie in de stacaravan, een etentje in Bergrust en in Utrecht met kinderen en kleinkinderen. Supergezellig allemaal!








We rukken ons met enige moeite los uit al dit leuks en stappen weer op het vliegtuig naar de Zeezot in Lagos. Eens kijken hoe het leven er daar voorstaat.

zondag 14 oktober 2012

Weerzien in Lagos

We pakken het leven in Lagos weer op alsof we niet zijn weggeweest.
We gaan met de crew en Rob ouderwets vis en biefstuk eten bij de Adega om uitgebreid de verhalen van de pittige tocht te horen. We hebben grote bewondering voor Simon en Barbara als we horen hoe heftig het allemaal is geweest. Wij verhuizen naar de Zeezot en de crew haalt slaap in in het appartement. Op maandagavond nemen we na de nodige wijntjes, onder grote dankzegging afscheid van Simon en Barbara! Een geweldige crew!

Na de barre tocht zijn er heel wat klussen te doen op de Zeezot. De bakskisten en de bilge zitten vol met zout water. We blazen de brandstofleiding van de tank naar de dagtank door met de pomp van de bijboot. We hangen schilderijtjes op, die van de wand zijn afgevallen, halen zout van stagen en zeereling en laten een scheurtje in de bimini repareren. We schroeven de stuurautomaat, die klotst van het zoute water, open om hem te laten drogen en wonder boven wonder werkt hij dan weer, brengen de laptop, die helemaal niet meer reageert, naar de reparateur (helaas krijgt die hem niet meer aan de praat) en leggen kussens te drogen.



Het is heerlijk weer en we zwemmen ’s middags in de zee. We komen steeds meer bekenden tegen en drinken weer pinten bier en glazen wijn en eten kipvleugeltjes in de Marina Bar. We kunnen tot ’s avonds laat buiten zitten, terwijl we zien dat het in Nederland pijpenstelen regent…

We varen (jaja, voor het eerst sinds 2 maanden weer op zee!) naar de baai van Alvor, lopen maar één keer vast op een zandbank en gooien het anker uit naast de Svalin. Twee nachtjes voor anker en lekker sardientjes eten bij Zé Mogadinho.






De werf Sopromar organiseert een ‘meet en greet BBQ’. We ontmoeten weer nieuwe zeilers vol nieuwe plannen en zeilers die al flinke reizen hebben gemaakt. Er hangt een heel varken aan het spit, er zijn heerlijke chorizo’s en Portugese bloedworst, salades en als uitsmijter een taart die de werf en bootjes op zee voorstelt. Tussendoor komt een volksdansgroep, begeleid door een accordeonist, waarvan het jongste lid een jaar of drie is… Als de witte wijn uiteindelijk op is en de taart is verorberd gaan we Zeezotwaarts.




Ook gaan we mee met een tochtje op de Boa Esperança, georganiseerd door de Marina van Lagos.
De Boa Esperança (Goede Hoop) is een replica van een 15e eeuwse ‘caravela’ een houten schip dat gebruikt werd voor ontdekkingsreizen op de Atlantische Oceaan en langs de Afrikaanse kust. Ook Columbus zeilde met dergelijke schepen op zijn ontdekkingsreizen.
Er is niet veel wind, maar we kunnen met hulp van een aantal passagiers het voorzeil hijsen en een stukje zeilen. Er is niet al te veel deining en een lekker zonnetje. De twee roergangers staat aan de helmstok onder het bovendek en kunnen dus niet zien welke koers het schip vaart. Daarom staat de kapitein op het bovendek en roept de commando’s naar iemand op het onderdek die vervolgens aan de roergangers doorgeeft hoe ze moeten sturen. Ook de passagiers mogen een stukkie sturen.
‘Quarto bombordo’ (bakboord), ‘quarto stibordo’ (stuurboord), horen we. Dat begrijpen we nog wel. Maar het commando ‘neem me mee’, kunnen we niet helemaal thuisbrengen. Bij navraag blijkt het commando te luiden: ‘lomo ameio’, wat betekent: roer in het midden.
Na een paar uurtjes varen en een lekkere lunch aan boord, meren we (‘quarto bomborde’!) weer veilig af in de haven van Lagos.






zaterdag 6 oktober 2012

Zeezot trotseert staartje van Nadine

Uiteindelijk krijgen we bericht van Simon dat de Zeezot klaar is voor vertrek en dat de cycloon Nadine naar het noordoosten wegtrekt en in kracht afneemt. Zondag 23 september steken ze van wal. De eerste dag staan er nog hoge golven en heeft Barbara last van zeeziekte, maar dat gaat gelukkig over en er volgen een paar rustige dagen. Dan zien we dat een staartje van Nadine terugkeert. De wind trekt aan en de golven gaan naar zo’n 4 meter!




Het is ook voor ons spannend. Kan de boot al de ontberingen aan? Zal er niks kapot gaan? Als Simon halverwege de overtocht belt dat hij de dagtank niet meer bijgevuld krijgt, heeft de kapitein het niet meer. Hij ijsbeert vloekend door het penthouse. Ze kunnen met de resterende inhoud van de dagtank niet veel op de motor varen en als er hoge golven zijn heb je die soms nodig om voortgang te houden.

Op vrijdag belt Simon dat het al twee dagen heftig weer is. Ondanks dat is het hem gelukt de dagtank bij te vullen uit een 20-liter Jerrycan. Ze zitten binnen met de luiken voor de ingang dicht, omdat zo nu en dan de hele kuip vol loopt to over de banken als er een golf binnenslaat. Ook komen er muren van water van voren in. Door de luchthappers komt veel water naar binnen. Ze liggen behoorlijk scheef over stuurboord en het leven binnen is niet erg aangenaam. Barbara heeft weer last van zeeziekte en ook Simon houdt het ook even niet binnen. Toch krijgen ze het voor elkaar om nu en dan een maaltijd klaar te maken. Eten en drinken is belangrijk om je goed te blijven voelen.




Op zaterdag 29 september komen we in Lagos aan. We wachten daar in een appartement de komst van de Zeezot af. Het voelt als thuiskomen! Heerlijke temperatuur, geuren van eucalyptus en pijnbomen, de blauwe zee, de zachte klanken van de taal. Oef, dit is een stuk beter dan de wind, regen en kilte van Nederland. We lopen ’s avonds gelijk Piet en Ineke tegen het lijf, drinken en eten wat en kletsen bij over alle belevenissen van de afgelopen zomer. Riet voelt zich gelijk ook een stuk beter!




Zondagochtend: we hebben vanaf vrijdag niks gehoord. Verbinding krijgen via de satelliettelefoon lukt niet meer. Rutger vraagt zich af of de golven en de harde wind toch teveel zijn geweest. Als we vanavond nog niks gehoord hebben dan…. Nu maar eens bellen op de GSM. ‘Met Simon.’ ‘Ah, jullie zijn dus in de buurt van de kust.’ ‘We liggen al in de box in de marina!’ Hoera, we springen een gat in de lucht. Zeezot en de bemanning zijn terug in Lagos en hebben alle ontberingen doorstaan. De laatste dag werd het zelfs zo rustig dat ze rechtop konden varen op de motor! Om 12.00 lopen we naar de steiger en nemen we de vermoeide bemanning mee voor een welverdiende lunch in de Marina Bar.

Voor een filmpje van deze reis: http://www.youtube.com/watch?v=b9cwYQ2-Nu8
Simon nodig voor hulp bij het zeilen of een delivery: www.simonsailing.com