Klussen aan boord

Tussen de bezoeken door klussen we aan de boot. Deze winter is er heel wat kapot gegaan en dat moet dus gerepareerd worden. De boordkachel is nog steeds stuk, maar gelukkig hebben we het goed warm gekregen met de twee elektrische kacheltjes. Maar als we vertrekken en voor anker liggen, hebben we geen elektriciteit. Onze klusjesman denkt dat een sensor kapot is en we bestellen een nieuwe in Nederland. Wij denken dat er meer aan de hand is en halen de hele kachel uit elkaar. Dan blijkt dat de branders helemaal vervuild zijn doordat we gewone petroleum gebruikt hebben. Alles is pikzwart en verstopt met roet. We schrapen al het vuil weg en spoelen alle onderdelen goed door met de uiteindelijk toch gevonden alcohol. Daar zijn we een paar uur zoet mee. We bestellen nog meer onderdelen en zetten de kachel weer in elkaar. Met behulp van de klusjesman, die half in onze bakskist verdwijnt, en met veel gekreun en gevloek wordt de kachel aangesloten en blijkt het, hoera, weer te doen.

Volgende de klus: het ankerlicht werkt niet. We hijsen een nogal stevige man de mast in. Onze gepensioneerde elektricien helpt mee de dikzak de mast in te lieren, maar heeft te lage bloeddruk en gaat bijna onderuit. Eerst lijkt de lamp kapot te zijn, dus ik sprint op de fiets naar Sopromar, de werf. Die heeft de lamp niet en kan hem ook niet bestellen. Bij terugkomst blijkt het de lamp niet te zijn. Een paar dagen later lieren we een wat lichtere man naar boven die constateert dat door corrosie de fitting niet meer goed werkt. In Nederland zet je er dan een nieuwe in, maar hier in Portugal proberen ze alles te repareren. Wij vinden echter nog een nieuwe fitting in onze reservevoorraad en die wordt er (weer de man naar boven lieren) ingezet. En ja, het ankerlicht doet het weer. We zijn er in totaal wel anderhalve dag mee bezig geweest.

Verder werken we de romp een beetje bij: de laklaag op de verf laat langzaamaan los onder invloed van de zon en dat geeft lelijke witte vlekken, alleen aan stuurboord. We zijn niet echt tevreden over het resultaat, ’t is een beetje lapwerk. Op een later moment, als de boot uit het water gaat, pakken we het wat rigoureuzer aan, de grootste vlek is nu weggewerkt. Ook werkt de gashandel van de motor niet meer soepel: losdraaien, schoonmaken en smeren.

Het installeren van alle programma’s op de nieuwe computer neemt ook een flink aantal uren, zeg maar dagen, in beslag. Er wordt nieuw relingdraad geïnstalleerd, schroeven in het teakdek vervangen, teak schoongeboend, ketting en slotje gekocht voor de bijboot en ga maar door.

Dan nog een aantal klussen op de boot van zwager en zus: er moeten grotere gaten voor de ramen in het aluminium worden gezaagd. Klinkt eng, maar met slijpschijf en decoupeerzaag valt dat heel erg mee. De nieuwe ramen komen in een megapakket uit Nederland aan en passen goed in de nieuwe gaten.

Langzamerhand strepen we alle klussen af totdat het lijstje afgewerkt is. Bijna klaar voor vertrek!

Bezoek, bezoek, bezoek

Het begint voorzichtig wat warmer te worden in Lagos en de stroom van bezoekjes uit Nederland komt op gang.

Drie dierbare collega’s Anne, Ellen en Inge bijten de spits af met een bliksembezoek van drie dagen. Een stuiterende groep jonge honden komt aan in Faro.We stallen ze in logeerboot Spirit. Enigszins behoedzaam, want Inge is 31 weken zwanger, maar ze wipt als een jonge hinde met haar trotse buik de boot op. We doen ons tegoed aan de huistapas van de Zeezot en maken prachtige wandelingen op de rotsen bij de Piedade. In de strandtent Antonio bij Porto de Mos drinken we wat. De dames vinden het zeewater nog wat aan de frisse kant (14 graden), maar Ellen krijgt het toch voor elkaar om tot haar middel drijfnat te worden

Bij Casinha do Petisco gaan we ons te buiten aan garnalen, porco e ameijoes en calamaris. Ellen voert een levendig gesprek in het Portugees met de kok. Vanwege de grote inname van knoflook wordt Spirit of Aeolus omgedoopt tot Spirit of Aioli. Anne moet toch nog even die mooie tas in dat leuke winkeltje kopen en dan is het alweer voorbij.

Annette en René komen in Portugal aan, maar helaas is de koffer achtergebleven in Eindhoven. Snel een paar winkels geplunderd voor ondergoed en tandenborstels. De koffer komt twee dagen later. Gelukkig hebben ze de wandelschoenen wel bij zich en we maken een (in)spannende wandeling bij Calas de Monchique.De aanwijzingen van het reisboek zijn zo duidelijk (‘ga naar een tijdje een pad op dat eerst omhoog en daarna weer omlaag gaat’) dat we al snel verdwalen. Het is al behoorlijk warm en uitgeput en bezweet bereiken we na 3,5 uur onze bestemming.

Dan maar een nieuwe uitdaging: René vindt het leuk om met de Citroen C1 zoveel mogelijk en zo hard mogelijk op onverharde weggetjes te rijden, inclusief vierkant bochten. De stofwolken dringen door tot in de auto en de zwarte auto verandert in beige. We bekijken de westkust in de buurt van Carrapateira: dramatisch woeste rotspartijen in zee en weidse vergezichten.

Door Figueira willen we nog richting Salema Beach. De weg is opgebroken, maar geen nood: we slaan linksaf (ondanks driftig gebarende mannen) een smal straatje in het oude dorpje in. De straatjes worden steeds smaller, links zijn trapjes, lijkt niet zo geschikt om in te rijden, rechtsaf dan maar. Uiteindelijk hebben we nog 5 cm aan weerszijden van de auto over (‘René, wat doe je nou!’), aan het eind van het straatje de weg in aanleg met een stoeprand van zo’n dertig centimeter hoog. Oeps! Uitstappen.
Rutger verdwijnt even met één been in een put, maar met wat stenen tegen de stoeprand, komt het C1-tje langzaam, m.aar heelhuids op de weg terecht.

Mette en Pieter, het volgende bezoek, nemen onze nieuwe laptop mee die toch wat zwaarder was dan ze dachten! Ze willen zeilen. Ja, dat kan natuurlijk ook! We maken samen van de woonboot weer een zeilboot (flessen wijn opbergen, alles slingervast, hoezen van de zeilen) en varen het kanaal uit. Een heerlijk rustig zeetje, knalblauwe lucht, lekker temperatuurtje. Pieter heeft nog nooit gezeild maar neemt als een ervaren zeeman het roer. Eerst een stuk aan de wind en dan, als het toch wat frisser wordt en de wind wat aantrekt, heerlijk met ruime wind terug. Maar ook strandwandelingen: weer die prachtige westkust waar we een paar verlaten vissershuisjes op de rotsen ontdekken en we en heerlijke lunchen met Arroz de Polpo, Arroz de Tamboril (en een hamburger!) bij de onvolprezen Antonio . Er liggen al mensen aan het strand en een enkeling waagt zich de zee in. De zomer komt er aan!