donderdag 27 oktober 2011

Op bezoek

We zijn net terug uit Nederland als een pronte Portugese dame in kokerrok en hakken de steiger op klik-klakt met in haar kielzog een slungelachtige man met sluik lichtgrijzend haar die kedoenk-kedoenk -kedoenk een vliegtuigkoffertje achter zich aan trekt. ‘I am Sonia, the manager of the Marina en this is a Dutch journalist who wants to ask you some questions about sailing in the Algarve, if you don’t mind. In only takes five minutes.’ Nee, hoor we don’t mind. De journalist , die schrijft voor het blad ‘Vakantiekriebels’ en niet veel met zeilen heeft, klimt ietwat moeizaam op de boot. Een uur en een biertje later, verlaat hij het schip, overladen met onze stuiterballende informatie hoe fantáástisch het is om op eigen kiel hierheen te varen. En hoe vrij je bent op de eindeloze zee. ‘En camperen dan, dat is toch ook leuk’, probeert hij voorzichtig. Dat praten we hem snel uit het hoofd. Dat is zóó anders.

De weken in Nederland zijn heerlijk. We racen kriskras door Nederland om familie en vrienden te bezoeken, worden overal vreselijk verwend en kunnen uitgebreid bijpraten. Ook neem ik officieel afscheid van het werk, na bijna 30 jaar. Heel leuk om alle (-oud) collega’s weer te zien. Het werk voelt al ver weg…

Het is gek om terug te zijn in Nederland. We zijn gewend geraakt aan het Mediterrane landschap met zijn droge heuvels, palmen en groenblijvende olijfbomen en eucalyptussen. In Nederland is de herfst in aantocht: de bomen beginnen te kleuren en de blaadjes dwarrelen al naar beneden. De eerst dagen is het nog heerlijk zonnig en warm weer, maar daarna wordt het kil en regenachtig, dus we halen de winterjassen tevoorschijn. Brrr, dit weer missen we niet als we in het zuiden zijn.

Maar we hebben nog een heerlijke week te gaan met kinderen en kleinkind in een vakantiehuisje in het oostelijk deel van de Algarve. De hele week is het zonnig en warm en we genieten van de zee, het strand, het zwembad bij het huisje, de BBQ en elkaars gezelschap. Het is een week met een gouden randje. Het vliegt alleen veel te snel voorbij.

Dan, als de kinderen terug zijn naar Nederland, slaat het weer snel om: harde wind en hoosbuien. De wind giert door het want en we liggen te stuiteren in de box. Het lijkt wel alsof we in Colijnsplaat liggen, maar dan een stuk warmer. Het is nog steeds zo’n 22 graden. Het is zulk noodweer dat het dak van het vliegveld in Faro gedeeltelijk instort. Onze plannen om nog een stuk richting Spanje te gaan zeilen, schorten we voorlopig maar op. We melden ons aan bij de ‘Navigators’, een soort Lion’s club waar veel van de 70 boten die in Lagos overwinteren, lid van zijn.

Lekker in het bootje zitten en tussen de buien door Lagos gaan verkennen, want daar hebben we nog geen tijd voor gehad. En alle aangemelde bezoekjes uit Nederland in de agenda zien te plannen. Het kan nog druk worden deze winter!