We gaan met de crew en Rob ouderwets vis en biefstuk eten bij de Adega om uitgebreid de verhalen van de pittige tocht te horen. We hebben grote bewondering voor Simon en Barbara als we horen hoe heftig het allemaal is geweest. Wij verhuizen naar de Zeezot en de crew haalt slaap in in het appartement. Op maandagavond nemen we na de nodige wijntjes, onder grote dankzegging afscheid van Simon en Barbara! Een geweldige crew!
Na de barre tocht zijn er heel wat klussen te doen op de Zeezot. De bakskisten en de bilge zitten vol met zout water. We blazen de brandstofleiding van de tank naar de dagtank door met de pomp van de bijboot. We hangen schilderijtjes op, die van de wand zijn afgevallen, halen zout van stagen en zeereling en laten een scheurtje in de bimini repareren. We schroeven de stuurautomaat, die klotst van het zoute water, open om hem te laten drogen en wonder boven wonder werkt hij dan weer, brengen de laptop, die helemaal niet meer reageert, naar de reparateur (helaas krijgt die hem niet meer aan de praat) en leggen kussens te drogen.
Het is heerlijk weer en we zwemmen ’s middags in de zee. We komen steeds meer bekenden tegen en drinken weer pinten bier en glazen wijn en eten kipvleugeltjes in de Marina Bar. We kunnen tot ’s avonds laat buiten zitten, terwijl we zien dat het in Nederland pijpenstelen regent…
We varen (jaja, voor het eerst sinds 2 maanden weer op zee!) naar de baai van Alvor, lopen maar één keer vast op een zandbank en gooien het anker uit naast de Svalin. Twee nachtjes voor anker en lekker sardientjes eten bij Zé Mogadinho.
De werf Sopromar organiseert een ‘meet en greet BBQ’. We ontmoeten weer nieuwe zeilers vol nieuwe plannen en zeilers die al flinke reizen hebben gemaakt. Er hangt een heel varken aan het spit, er zijn heerlijke chorizo’s en Portugese bloedworst, salades en als uitsmijter een taart die de werf en bootjes op zee voorstelt. Tussendoor komt een volksdansgroep, begeleid door een accordeonist, waarvan het jongste lid een jaar of drie is… Als de witte wijn uiteindelijk op is en de taart is verorberd gaan we Zeezotwaarts.
Ook gaan we mee met een tochtje op de Boa Esperança, georganiseerd door de Marina van Lagos.
De Boa Esperança (Goede Hoop) is een replica van een 15e eeuwse ‘caravela’ een houten schip dat gebruikt werd voor ontdekkingsreizen op de Atlantische Oceaan en langs de Afrikaanse kust. Ook Columbus zeilde met dergelijke schepen op zijn ontdekkingsreizen.
Er is niet veel wind, maar we kunnen met hulp van een aantal passagiers het voorzeil hijsen en een stukje zeilen. Er is niet al te veel deining en een lekker zonnetje. De twee roergangers staat aan de helmstok onder het bovendek en kunnen dus niet zien welke koers het schip vaart. Daarom staat de kapitein op het bovendek en roept de commando’s naar iemand op het onderdek die vervolgens aan de roergangers doorgeeft hoe ze moeten sturen. Ook de passagiers mogen een stukkie sturen.
‘Quarto bombordo’ (bakboord), ‘quarto stibordo’ (stuurboord), horen we. Dat begrijpen we nog wel. Maar het commando ‘neem me mee’, kunnen we niet helemaal thuisbrengen. Bij navraag blijkt het commando te luiden: ‘lomo ameio’, wat betekent: roer in het midden.
Na een paar uurtjes varen en een lekkere lunch aan boord, meren we (‘quarto bomborde’!) weer veilig af in de haven van Lagos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten