Zaterdag 12 mei om 9.00 uur ’s ochtends nemen we het eerste brugje de Marina van Lagos uit, waar we toch nog even terug waren voor een kleine reparatie. Buiten de pieren zien we de Fly Away en de Bold Black Bear al op zee: zij zijn vertrokken uit Portimao. We gaan een tochtje tegemoet van 450 zeemijlen (plm. 835 km). Er is niet te harde oostelijke wind, lekker zeilweer!. De deining staat eerst nog mee maar voorbij Cabo Vincente ontmoeten de westwaarts deining van de Algarve, de zuidwaartse deining van de westkust elkaar en maken er samen een rommelpotje van. Als dan de wind dan ook steeds niet weet wat ‘ie wil en van alle kanten komt, en wij steeds maar de zeilvoering moeten aanpassen krijgt Rutger het moeilijk: ‘ik word gek van die golven.’ Gelukkig gaat een eindje verder de deining meer met ons mee staan.
Ongeveer 50 mijl uit de kust vliegt er steeds een vogel rond de boot, landt eerst op een zaling en voegt zich dan bij ons in de kuip. De opstapper is uitgeput. We hebben nog nooit eerder zo pluizig beest gezien, maar het vogelboekje biedt uitkomst: het is een nachtzwaluw, een echte landvogel, die er erg schuw is en zich bijna nooit laat zien. Hij wil niks eten of drinken. Daar waar het water van de oceaan dieper wordt, van zo’n 100 meter naar ruim 4000 meter, zien we dolfijnen dollen en de spuitfonteinen van walvissen op het water. Jammer genoeg houden de bultruggen zich verder schuil onder het water. We proberen onze windpilot nog eens uit: een stuurinstallatie (gebruikersnaam: Wimpie) die de boot op de wind houdt zonder elektriciteit te gebruiken en zonder dat we zelf hoeven sturen. We zijn nog steeds niet echt aan elkaar gewend en de Wimpie brengt ons steeds uit de koers. De kapitein: ‘Ik word gek van dat ding, zet James maar aan.’James is onze elektrische stuurautomaat, betrouwbaar als altijd,mits de zeilen goed getrimd zijn. We eten een bordje nasi (’s ochtends om 7.00 uur al klaargemaakt ) en gaan de nacht in. Een prachtiger sterrenhemel, voldoende wind om te zeilen het wachtlopen (en het slapen!) verloopt prima. De tweede dag neemt de wind toe, we zetten de fok op de boom en met een snelheid van ruim 7 knopen (12 km) per uur tikken de mijltjes weg. De deining is nog wel zo’n 2 tot 2,5 meter en komt van achteren en ook van opzij zodat we zowel op en neer gaan als zijdelings flink heen en weer rollen. We surfen met grote snelheid over de golven heen.
Lastig om je door de boot te bewegen als alles wiebelt. Als Riet binnen even iets wil halen, knalt ze door de schommelbeweging met haar voet tegen een houten plint aan. Er volgt en ‘krak’geluid dat niet van het hout afkomstig lijkt te zijn. Het kleine teentje hangt er een beetje sneu bij, dus we tapen het maar vast aan het buurteentje. De zee krijgt een bijzondere kleur, zo midden op de oceaan. Indigoblauw, zo intens dat het haast onecht lijkt, als van een ansichtkaart. Eindeloos uitgestrekt en met heel weinig scheepvaartverkeer, nauwelijks vogels, wel soms dolfijnen die een tijdje met de boot mee zwemmen en uit het water springen. Vervelend is dat er met name ’s avonds en ’s nachts een ‘marifoonstalker’ actief is die allerlei obscene taal, fluitgeluiden, muziek en onzinopmerkingen de lucht in slingert op de marifoon. Blijkbaar een gestoorde enthousiasteling met een ‘bakkie’, die het leuk vindt op het noodkanaal 16 iedereen lastig te vallen.
Op de derde dag komt er weinig leven meer uit onze opstapper. Hij verplaats zich soms even, maar ligt in vreemde standen in de kuip. Wat te doen? Hij haalt de reis vast niet. Riet opteert voor actieve euthanasie middels de lierhandel, Rutger staat een iets milder beleid voor: door versterving, dus geen eten en drinken(wil hij toch al niet). Zoals vaak lost het probleem zich vanzelf op en ligt hij een paar uur later met gestrekte pootjes in de kuip. We geven hem een zeemansgraf.
Riet besluit dat ze haar haren wil wassen, midden op de oceaan. Waarom wil iemand dat? Ze steekt haar hoofd onder de kraan en produceert een hoop schuim. Oeps, even voelen of de anti-zeeziekte pleister er nog zit, jawel. Dan het overvloedige sop uit de ogen wrijven. Als ze vervolgens fris gewassen naar buiten komt, is de pupil van haar linker oog zo groot als een schoteltje en ziet ze wazig. Wat krijgen we nou? Na ruggespraak met de huisarts via de satelliettelefoon en flink nadenken komen we erachter dat ze na het checken van de scopolaminepleister dat spul in haar ogen heeft gewreven. Dit soort stof wordt ook gebruikt om pupillen te verwijden bij oogonderzoek. Was wel even schrikken!
De derde dag valt ’s avonds de wind even weg en motoren we een stukje, dan trekt hij weer aan en komt eindelijk uit het beloofde oosten. Om middernacht zetten we toch maar een rif in het zeil en wisselen de boom van stuurboord naar bakboord. De dagen beginnen in elkaar over te lopen en we komen in een ritme van wachtlopen, slapen, eten, lezen, schrijven en kijken naar de zee en de prachtige zonsop en -ondergangen. In de vroege ochtend van de vierde dag is de wind op en zetten we de motor bij. Maar we hebben drie dagen achtereen kunnen zeilen zonder motor. Heerlijk! Dat komt niet vaak voor. We naderen de Madeira archipel met een lome oceaandeining van zo’n 2 meter. Als we op de top van zo’n golf varen, lijkt het of er een golvende woestijn van water om ons heen ligt. Je kunt over de deining in de golfdalen kijken. Pijlstormvogels en dolfijnen hebben een school vissen ontdekt en gaan samen op jacht. Het is één en al gespartel van springende dolfijnen en duikende stormvogels. Om half zes ’s middags krijgen we land in zicht: hoge donkere bergen door wolken omsluierd. Tegen acht uur ’s avonds, na 455 mijl varen in 83 uur, meren we af in de haven van Porto Santo, een vulkaaneiland 30 mijl ten noordoosten van Madeira. De Fly Away en de Bold Black Bear liggen er al en we wisselen onze belevenissen uit onder het genot van een glaasje Madeira.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten