Bootreis naar Lissabon

Met ontbloot bovenlijf en zwaaiend met zijn stok staat captain Mike op de steiger van Nazaré. ‘Moor alongside that green boot on your portside’. Het waait als een gek en we laten ons uit drijven tegen de groene boot een die gelukkig veel stootwillen heeft hangen. ‘Leg voldoende lijnen want er is nog hardere wind voorspeld en de vissersboten maken veel golven!’. We doen braaf wat de 77-jarige havenmeester zegt en hij kijkt goedkeurend toe. Captain Mike, een Engelse oud marineman, is als adviseur betrokken geweest bij de aanleg van de marina in Nazaré. We melden ons aan in zijn boot, een replica van het schip waarmee Joshua Slocombe als eerste solo de wereld rond zeilde. Binnen zit zijn vrouw Sally, grijs haar, ook met stok, die onze gegevens opneemt. Katten lopen in en uit. Wat onze volgende haven zal zijn. Als we zeggen dat dat Peniche is, slaat Mike een kruis en heft zijn ogen ten hemel. ‘I wouldn’t go there, if I where you’, waarschuwt hij met zijn bevende en krakende stem. Na nog een boel aanwijzingen en gemopper op zeelui die niet naar hem luisteren, eten we op zijn aanraden heerlijk in het restaurant van de jachtclub.

Vóór Nazaré zijn we nog in de buurt van Aveiro voor anker gegaan en hebben we een uitstapje gemaakt naar het stadje met achtereenvolgens onze bijboot, een veerboot en een bus. Hoewel pittoresk kan het ‘Venetie van Portugal’ de vergelijking met het Italiaanse voorbeeld niet echt doorstaan.

We volgen de raad van Captain Mike op en gaan, na een grondige inspectie van het oude vissersstadje en een heerlijke lunch in de hooggelegen citadel, van Nazaré in één keer naar Cascais, vlakbij Lissabon, aan de mond van de Taag. Het begint als een rustig tochtje met windkracht 4 van achteren en dus de fok te loevert gezet. Vlak voor Cascais, bij de Cabo da Roca neemt de wind snel toe en voor we het weten waait het windkracht 7! De golven zijn hoog en het lukt niet meer goed om te reven, dus spuiten we er van tussen. Het want kraakt in zijn voegen. Het achterstag krijgt veel krachten te verduren. Beetje te woest allemaal. Gelukkig neemt de wind om de hoek bij Cabo Raso snel af en varen we de lieflijke baai van Cascais in, waar we het anker laten vallen. Het ruikt er heerlijke naar pijnbomen.
De volgende ochtend met de opkomende vloed de Taag op naar Lissabon. We meren af in de jachthaven Parque das Naçoes bij het terrein waar in 1998 de wereldexpositie heeft plaatsgevonden. Een futuristische wijk, met mooie gebouwen ontworpen door o.a. Calavatra die ook het nieuwe station in Luik ontwierp. Strakke straten, gebouwen met kunstwerken erop, veel waterparken en tientallen cafeetjes en restaurantjes. Een megawinkelcentrum van drie etages, met o.a. een supermarkt waar je gemakkelijk verdwaalt. Hier liggen ook zus en zwager met hun Spirit, net terug van de Azoren. Gezellig!

We zwerven door de verschillende wijken van Lissabon, het oude Alfama met zijn nauwe steile straatjes, dat niet is getroffen door de hevige aardbeving van 1755, het na de aardbeving herbouwde Baixa met kaarsrechte straten en sjieke winkels. We wonen een ‘jazzconcert’ bij, waar een Miles-Davis-achtige trompettist overschaduwd wordt door een DJ met rasta kapsel, die een eentonige basdreun en allerlei wonderlijke geluidseffecten produceert met gedraai aan knopjes en LP’s . We voelen er weinig bij. We eten cataplana(vispannetjes, zeg maar) in de wijk Alfama en bezoeken een Fado optreden in een oud cafeetje, waar een vrouw met diepe alt en veel vibrato, een man met een warme sonore bariton, die een beetje op Ramses Shaffy lijkt, en een tweetal snarenvirtuozen emotionele fado’s ten gehore brengen.

Het wordt tijd voor wat natuur, we varen terug naar de baai van Cascais en gooien daar het anker uit.