Op weg naar Portugal

Met een knetterende donderslag valt in één klap het licht uit in de haven van Cangas en vervolgens in het hele stadje. Het is pikkedonker, alleen de snel op elkaar volgende bliksems zetten de haven voortdurend in een fel daglicht. Rukwinden trekken aan de boot en hagelstenen zo groot als knikkers stuiteren door de kuip. De regen valt met bakken uit de hemel en gorgelt door de putjes weg. We zijn blij dat we niet meer voor anker liggen. Een uur later is de bui voorbij en het licht weer aan.

We brengen nog een paar dagen door in de Real (= Koninklijke) Club Nautico de Vigo, vergane glorie, maar nog wel met blauwe vloerbedekking op de brede trappen en krakende houten vloeren in de oude bibliotheek. De haven ligt midden in de stad. Begonha, de havenmeesteres, een slanke Spaanse schone op naaldhakken en pikzwart lang haar, geeft ons alle informatie over de stad. Vigo is groot, rommelig met statige stukken en rotte-kiezen-wijkjes. Il Principe is de koopgoot van Vigo met veel luxe winkels.
De jachtclub heeft een fitnessruimte en omdat je van zeilen benen als pap krijgt, storten we ons een middagje op de aftandse fitnessapparaten, sommige piepend en bonkend van de roest. Volgende dag spierpijn!

Via de zus van Rutger ontmoeten we de Spaanse Bertha, Javier en zoon Eduardo die ons voor de lunch meetronen naar een onooglijk restaurantje in een gribuswijkje in Vigo. Een deurtje en een raampje, binnen een bar met tegelvloer en formica tafeltjes. We lopen door de bar, via het terras naar een achterkamer waar de tafels voor de lunch gedekt zijn. Er worden schotels met garnalen, scheermesschelpen, inktvis in eigen inkt, pulpo, en allerlei vissoorten aangedragen. Heerlijk! Javier spreekt geen woord Engels maar praat gewoon Spaans tegen ons, Eduardo vertaalt (soms) delen simultaan en Bertha praat tegelijkertijd gebroken Engels tegen ons. Gezellig!

De laatste stop in Spanje is Baiona, een prachtig middeleeuws stadje met kleine straatjes dat ondergesneeuwd is door het toerisme. Het grote oude kasteel (nu een Parador hotel) is een bezoek meer dan waard. We lopen over de muren van het grote fort en hebben een wijds uitzicht op de eilanden en de in het avondlicht schitterende zee die op de rotsen spuit. Hier landde Columbus in 1493 op de terugweg van de ontdekking van Amerika.

We verlaten Spanje met een deining van wel 2,5 meter, die bij de kaap een ongeregelde hotseklots oplevert. We steken wat verder in zee waar het water rustiger wordt. Na ruim een maand strijken we het Spaanse gastenvlaggetje en hijsen de Portugese vlag. De eerste plaats in Portugal is Viana do Costelo, een klein, lief plaatsje met een enorme suikertaart van een kerk op de heuvel. Gelukkig gaat er een kabelbaantje naartoe. Toch een ander sfeer in Portugal. De taal klinkt zachter, het leven lijkt meer relaxed.

We slalommen tussen enorm veel visvlaggetjes en een raar drijvend wier dat op trossen bananen lijkt naar Leixoes, de haven van Porto. Op de fiets langs de Douro naar het centrum. Piepkleine vissershuisjes, goudgele stranden, kleine barretjes, en dan de portboten en de dubbele grijsblauwe Eifelbrug tussen de hellingen van de Douro. We parkeren de fietsen (veilig?) bij een kerk en beklimmen de steile straatjes van de stad. Veel om te zien, gewoon rondzwerven en sfeer proeven. En natuurlijk ‘um bica’ met een ‘pasteis de nata’ in het Rococo-café Majestic. Tierlantijnen en veel spiegels.

De volgende dag op de fiets naar het Museum Serralves. De route die de tomtom ons voorhoudt (uit Rutgers jaszak: ‘neem de volgende rechtsaf’), voert ons onder allengs dikker wordende druppels door smalle straten en buitenwijken naar de parkeerplaats voor auto’s die precies aan de verkeerde kant van het grote park ligt. We mogen de fietsen in de parkeergarage zetten en lopen doorweekt naar binnen. Riet regelt voor Rutger half geld. De dame achter de kassa twijfelt er geen moment over dat Rutger 65+-er is: een deuk in zijn zelfvertrouwen! Voor € 10.50 mogen we twee prachtige gebouwen bekijken (inclusief groot park), met twijfelachtige moderne kunst: schimmige video’s, interactieve kinderspeelplaatsen en een project over de stad, gemaakt door kinderen. Het doet ons sterk denken aan de ouderavonden waar we de producten van onze kinderen de hemel in prezen. Zou dit gesubsidieerde kunst zijn?