De Costa da Morte

Als we afrekenen bij de marina in La Coruna krijgen we van de havenmeester een doos met 2 heerlijke flessen Spaanse wijn cadeau! ’s Ochtends is er nog nauwelijks wind, dus we motoren de baai uit, langs de Torre de Hercules naar buiten. Vanaf een uur of twaalf begint de wind flink aan te trekken en even later waait het windkracht 6. De wind komt schuin van achteren. We zetten een rif en spuiten er vandoor. Dit water, dat bekend staat als de Costa da Morte, omdat er in de loop van de eeuwen zoveel schepen vergaan zijn in stormen of tegen de rotsen zijn geslagen, is een serieuze zee. Door de harde wind bouwen de golven op tot wel 2,5 meter. Er is verder geen zeilboot te zien. We surfen over de golven en besluiten niet door te gaan naar Camarinas, maar af te buigen naar Corme. Bij binnenkomst van de baai, komen er nog hardere vlagen, valwinden, van de heuvels afzetten. Witte schuimkoppen rondom ons. We gaan achter het vissershaventje, vlakbij het strandjein de luwte voor anker. Er liggen nog twee andere boten. Het plaatsje is klein, maar heeft een geanimeerde bar, waar fanatiek gekaart wordt. De boompjes aan de boulevard staan geschoord met 3 touwen: het zal er wel vaak waaien!
De volgende dag is de wind iets minder, maar toch nog een dikke windkracht 5, dus ook iets minder hoge golven: een meter of twee. Camarinas is maar 20 mijl verderop. We ankeren in een ruim baai voorbij de haven. We hebben razende honger en ik ga eitjes bakken. Als ik even later naar buiten kijk, zie ik dat we enkele honderden meters naar achter zijn gekrabd: help,het anker heeft dus niet goed gepakt! Gelukkig geen gevaarlijke obstakels in de buurt. Gauw het anker op, het zit vol waterplanten, en opnieuw geankerd. Nu dus goed opletten of hij pakt. De schrik zit wel weer in de benen. Een paar uur later gaan we toch nog maar even naar de wal. Het is een wat grotere badplaats die er niet mooier op geworden is door nieuwe gebouwen aan het havenfront. Er komt geen blauwe boot langsdrijven…
De laatste etappe van 6 uur rond de Costa da Morte staat er wat minder wind, een heerlijk tochtje. We passeren nu de ruige, imposante rots van Finisterra, daar waar men vroeger dacht dat de wereld ophield. Het is één ongenaakbare,kale en bonkige steenklomp, waar bovenop een verlaten vuurtoren de wacht houdt.
Als we de Punto Carreiro ronden om de helderblauwe baai van Muros in te varen, valt de wind plotsklaps bijna weg en voelt het opeens wel 6 graden warmer!