Bezoek, bezoek, bezoek

Het begint voorzichtig wat warmer te worden in Lagos en de stroom van bezoekjes uit Nederland komt op gang.

Drie dierbare collega’s Anne, Ellen en Inge bijten de spits af met een bliksembezoek van drie dagen. Een stuiterende groep jonge honden komt aan in Faro.We stallen ze in logeerboot Spirit. Enigszins behoedzaam, want Inge is 31 weken zwanger, maar ze wipt als een jonge hinde met haar trotse buik de boot op. We doen ons tegoed aan de huistapas van de Zeezot en maken prachtige wandelingen op de rotsen bij de Piedade. In de strandtent Antonio bij Porto de Mos drinken we wat. De dames vinden het zeewater nog wat aan de frisse kant (14 graden), maar Ellen krijgt het toch voor elkaar om tot haar middel drijfnat te worden

Bij Casinha do Petisco gaan we ons te buiten aan garnalen, porco e ameijoes en calamaris. Ellen voert een levendig gesprek in het Portugees met de kok. Vanwege de grote inname van knoflook wordt Spirit of Aeolus omgedoopt tot Spirit of Aioli. Anne moet toch nog even die mooie tas in dat leuke winkeltje kopen en dan is het alweer voorbij.

Annette en René komen in Portugal aan, maar helaas is de koffer achtergebleven in Eindhoven. Snel een paar winkels geplunderd voor ondergoed en tandenborstels. De koffer komt twee dagen later. Gelukkig hebben ze de wandelschoenen wel bij zich en we maken een (in)spannende wandeling bij Calas de Monchique.De aanwijzingen van het reisboek zijn zo duidelijk (‘ga naar een tijdje een pad op dat eerst omhoog en daarna weer omlaag gaat’) dat we al snel verdwalen. Het is al behoorlijk warm en uitgeput en bezweet bereiken we na 3,5 uur onze bestemming.

Dan maar een nieuwe uitdaging: René vindt het leuk om met de Citroen C1 zoveel mogelijk en zo hard mogelijk op onverharde weggetjes te rijden, inclusief vierkant bochten. De stofwolken dringen door tot in de auto en de zwarte auto verandert in beige. We bekijken de westkust in de buurt van Carrapateira: dramatisch woeste rotspartijen in zee en weidse vergezichten.

Door Figueira willen we nog richting Salema Beach. De weg is opgebroken, maar geen nood: we slaan linksaf (ondanks driftig gebarende mannen) een smal straatje in het oude dorpje in. De straatjes worden steeds smaller, links zijn trapjes, lijkt niet zo geschikt om in te rijden, rechtsaf dan maar. Uiteindelijk hebben we nog 5 cm aan weerszijden van de auto over (‘René, wat doe je nou!’), aan het eind van het straatje de weg in aanleg met een stoeprand van zo’n dertig centimeter hoog. Oeps! Uitstappen.
Rutger verdwijnt even met één been in een put, maar met wat stenen tegen de stoeprand, komt het C1-tje langzaam, m.aar heelhuids op de weg terecht.

Mette en Pieter, het volgende bezoek, nemen onze nieuwe laptop mee die toch wat zwaarder was dan ze dachten! Ze willen zeilen. Ja, dat kan natuurlijk ook! We maken samen van de woonboot weer een zeilboot (flessen wijn opbergen, alles slingervast, hoezen van de zeilen) en varen het kanaal uit. Een heerlijk rustig zeetje, knalblauwe lucht, lekker temperatuurtje. Pieter heeft nog nooit gezeild maar neemt als een ervaren zeeman het roer. Eerst een stuk aan de wind en dan, als het toch wat frisser wordt en de wind wat aantrekt, heerlijk met ruime wind terug. Maar ook strandwandelingen: weer die prachtige westkust waar we een paar verlaten vissershuisjes op de rotsen ontdekken en we en heerlijke lunchen met Arroz de Polpo, Arroz de Tamboril (en een hamburger!) bij de onvolprezen Antonio . Er liggen al mensen aan het strand en een enkeling waagt zich de zee in. De zomer komt er aan!